Ποια είναι η πιο κρίσιμη ηλικία για να μάθει το παιδί να τρέφεται σωστά;

Οι ειδικοί αναφέρουν οτι οι ηλικίες 5 έως 10 ετών είναι αυτές, κατά τις οποίες πραγματοποιούνται σημαντικές αλλαγές στη βιολογική ωρίμανση και ψυχοσύνθεση του παιδιού…

Επειδή οι διατροφικές συνήθειες που αποκτούν οι άνθρωποι στην παιδική ηλικία, διατηρούνται και όταν ενηλικιωθούν, έχει μεγάλη σημασία οι σωστές διατροφικές πρακτικές να «κληροδοτούνται» πρώτα από την οικογένεια δημιουργώντας σωστά διατροφικά πρότυπα και στη συνέχεια από το σχολείο με τη σωστή ενημέρωση, σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο καθηγητής Βιοχημείας της άσκησης στη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Θανάσης Τζιαμούρτας, με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

Οι ηλικίες 5 έως 10 ετών είναι αυτές, κατά τις οποίες πραγματοποιούνται σημαντικές αλλαγές στη βιολογική ωρίμανση και ψυχοσύνθεση του παιδιού και πρέπει να επενδυθούν με σωστές πρακτικές για την αποφυγή προβλημάτων παχυσαρκίας και υγείας που πιθανόν να εμφανιστούν στο μέλλον, αναφέρει ο ίδιος και προσθέτει: «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα παιδιά από την ηλικία των 5 ετών έχουν την αίσθηση της πληρότητας και της ενεργειακής ισορροπίας. Αυτή την αίσθηση μπορεί να τη χάσουν εάν πιέζονται πολύ από τους γονείς για να φάνε περισσότερο. Ο γενετικός παράγοντας είναι σημαντικός για την εμφάνιση των προβλημάτων, αλλά το περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση της παχυσαρκίας. Η σωστή διατροφή και η άσκηση αποτελούν τους σημαντικότερους παράγοντες για την αποφυγή της παχυσαρκίας. Το σχολείο, ως πυλώνας κοινωνικοποίησης του παιδιού, πρέπει να ενημερώνει τα παιδιά για το τι είναι σωστή διατροφή και για τις θετικές επιδράσεις που έχει η άσκηση. Μεγάλη σημασία έχει, την ίδια ενημέρωση να έχουν και οι γονείς».

Με δεδομένο ότι οι προβλέψεις για την αύξηση της παχυσαρκίας στην Ελλάδα είναι δυσοίωνες, πρέπει να δημιουργηθούν, σύμφωνα με τον κ. Τζιαμούρτα, καμπάνιες ενημέρωσης για τον σωστό τρόπο σίτισης τόσο των παιδιών όσο και των γονέων. Ο καθηγητής κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη σωματική δραστηριότητα επειδή, όπως τονίζει, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η άσκηση επηρεάζει θετικά την υγεία ανεξάρτητα από το εάν ένα παιδί ή ενήλικας είναι υπέρβαρος ή παχύσαρκος. Εργασίες που έγιναν στη σχολή, προσθέτει, αναδεικνύουν τη σημασία της άσκησης και της σωματικής δραστηριότητας αφού τόσο παιδιά όσο και ενήλικα άτομα που ήταν υπέρβαρα και έκαναν άσκηση είχαν καλύτερη υγεία από παχύσαρκα άτομα που δεν έκαναν άσκηση και ίδια επίπεδα υγείας με αυτή των ατόμων φυσιολογικού σωματικού βάρους. «Δεν πρέπει, λοιπόν, το υπέρβαρο να αποτελεί εμπόδιο για τη συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες» και καταλήγει: «Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς πρέπει να γίνει κατανοητό από τους συναδέλφους, καθηγητές Φυσικής Αγωγής, ότι στο σχολείο πρωταρχικός σκοπός του μαθήματος είναι η ενεργός συμμετοχή των μαθητών σε σωματικές δραστηριότητες. Αυτή είναι μια δουλειά που μπορούν να την κάνουν μόνο οι γυμναστές αφού έχουν την κατάλληλη εξειδίκευση για να μπορέσουν να πετύχουν κάτι τέτοιο. Τα παιδιά πρέπει να συνεχίσουν να είναι σωματικά δραστήρια και αφού φύγουν από το σχολείο. Η φύση του παιδιού είναι τέτοια που αγαπάει την κίνηση. Δεν πρέπει, λοιπόν, να την περιορίσουμε κι αυτό πρέπει να είναι μέλημα των γονέων».