Για ποιόν έζησα; Για ποιόν πέθανα;

Για ποιόν έζησα; Για ποιόν έφυγα;

• Η ζωή είναι πολύ περίεργη
• Η ζωή είναι αναπάντεχη – απρόβλεπτη
• Η ζωή είναι πουτάνα!

Αυτό είναι η ζωή. Μια παλιοπουτάνα!

Δεν με νοιάζουν οι πολιτικές ορθότητες. Ούτε έχω τίποτα με τα «κορίτσια». Έχω πολλές πουτάνες φίλες. Αυθεντικές πουτάνες. Και ακόμη περισσότερες «κρυφές». Και επειδή ακριβώς είναι «κρυφές» δεν είναι αι αυθεντικές φίλες μου πια.

Δεν με έπιασαν τα διαόλια μου ξαφνικά Δευτέρα 2 Μαΐου στις 7 το απόγευμα (σας γράφω 3 ώρες) μετά αφού έχω ηρεμήσει σχετικά).

Ούτε τα ’χω με τη ζωή. Εξέδωσα ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «Ζωή σαν Ταινία». Πιστεύω πως πρέπει να τη ζούμε την πουτάνα στο full. Με τα πάνω και κυρίως με τα κάτω της.

Με τις στραβές της και μα τις αναπάντεχες στροφές της.

Στις 4.30 το απόγευμα σήμερα μου είχε συμβεί κάτι υπέροχο και σπάνιο, όσο και αν ακούγεται τετριμμένο. Τι;

Μόλις είχα τελειώσει την ανάγνωση μιας συλλογής διηγημάτων του Μάριο Αντρέα Ριγκόνι με τίτλο «Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» (Εκδόσεις Loggia, μτφ Μαρία Φράγκου, Αθήνα, 2021).

Ήταν εξαιρετικά: Όλα, μα όλα.

Λες και διάβαζε τη σκέψη μου το πανέξυπνο smartphone μου –επιτέλους έκλεισε. Δεν σταμάτησε να χτυπάει. Έμεινε από μπαταρία. Την κατάλληλη στιγμή. Απελευθερώθηκα.

Μπροστά μου απλωνόταν μια ήρεμη θάλασσα και δίπλα μου μια έρημη παραλία. Η θερμοκρασία είχε πέσει κατακόρυφα αλλά ο Ορνός με τραβούσε σαν μαγνήτης. Θα έκανα και σήμερα την καθημερινή μου άσκηση και ας έκανε κρύο θα κολυμπούσα ως την τελευταία σημαδούρα και θα γύρναγα εξαντλημένος από το μάχη με το ρεύμα που έρχεται αντίθετα.

Θα άδειαζε το μυαλό μου. Έτσι και έγινε.

Πλησιάζοντας στην ακτή είχα καθαρίσει από τις πρωινές μικροσκοτούρες με την επισκευή σπιτιού και τις πληρωμές του προσωπικού και τις εκκρεμότητες του καταστατικού της νέας start….. Το μυαλό του wannabe tech entrepreneur είχε μείνει στην πορτοκαλί σημαδούρα μισό μίλι στα βαθιά και διαδεχόταν η ελευθερία της σκέψης του wannabe γραφιά που παραδόξως εμπνεόταν στα ρηχά.

Αυτό είναι.

Το επόμενο κείμενό μου θα έχει τίτλο: «Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ».

No more pessimism!

No more negative energy!

No more whiting!

Όλα θετικά. Θα γράψω 17 ιστορίες σαν τσιχλόφουσκες Big Babol Ροζ. Αυτές που γέμιζαν λόγω όγκου το παιδικό στοματάκι, ίσα που τις έφερνες βόλτα να τις μασήσεις δύο-τρεις φορές, να μαλακώσουν, να κάνεις μια-δυο φούσκες και να τις φτύσεις.

Ροζ σαν τις λαμπάδες που κρατούσαν τα κοριτσάκια στην Ανάσταση στα σοκάκια γύρω από τις  Παναχρα.

Έλα ντε όμως που ο ουρανός στις 5 το απόγευμα δεν ήταν τόσο ροζ…

Έλα ντε που ήταν γκρίζος. Κατάγκριζος.

Και άρχισε και να φτύνει λάσπη.

Ψιλοβρόχι.

Λασπόβροχο.

Κάτι σαν Μεγάλη Παρασκευή.

Παράξενο σκέφτηκα…

Αν ήμουν πιο προληπτικός θα το περνούσα για κακό οιωνό.

Εκεί που στεκόμουν θετικά και αισθανόμουν σχεδόν «γεμάτος» τα σύννεφα ήρθαν να χαλάσουν το απόλυτο της στιγμής…

Να ήταν μόνο για μένα…

Μακάρι να ‘ξερα

Ούτε που φανταζόμουν…

Όταν μπαίνω σε writing mode το μυαλό μου αρχίζει μια τρελή πορεία συνειρμών.

Η πρώτη σκέψη μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως μόλις χθες ήταν Πρωτομαγιά, είχαμε «Πιάσει το Μάη» και  η φίλη μου που έλειπε μακριά μου έστειλε ένα virtual στεφάνι.

Θα προτιμούσα να ήταν εδώ να το πλέξουμε μαζί.

Το στεφάνι…

Με τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες και τα άγρια στάχια.

(Έγινα και ρομαντικός ξαφνικά;).

Change of scenery.

Another happy thought enters my brain.

Η Πρωτομαγιά ως Πρώτη Κυριακή του Μάη συνέπεσε να είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου.

Ναι υπάρχει και τέτοια ημέρα για να μας θυμίζει ότι το γέλιο έχει θεραπευτικές ιδιότητες, όχι μόνο ως διασκέδαση, αλλά και έκφραση της ευτυχίας που μπορεί να έρθει μόνο αν κατανοήσουμε το σκοπό της ζωής…

Να τη πάλι η ζωή…

Εντελώς τυχαία εχθές δημοσίευσα και ένα σχετικό κείμενο στην Athens Voice, λες και ήξερα ότι θα ταίριαζε. Ο τίτλος του «ΔΟΓΜΑ LABROOKOS». Το θέμα του η θετική σκέψη. Η υιοθέτηση μιας στάσης απέναντι στα πράγματα, που θα κάνει την καθημερινότητά μας αδιάτρητη από πόνους και δυστυχίες. Απαραίτητη πανοπλία μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, 2,5 χρόνια πανδημίας και 2 μήνες πολέμου στην γειτονιά μας. Πώς; Μέσα από την ταύτιση με ήρωες του παλιού καλού ελληνικού σινεμά. Δική μου επιλογή ο μοναδικός Λάμπρος Κωνσταντάρας.

Θυμήθηκα μάλιστα πως μιλήσαμε με τον αδελφό μου τον Αργύρη για την εκδήλωση με θέμα μια άλλη Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθερίας του Τύπου. Την είχαμε προγραμματίσει για την Θεσσαλονίκη. Δεν θα ανέβαινε βόρεια, αλλά θα μας έστελνε χαιρετισμό και θα μας κάλυπτε με συνεντεύξεις από την Αθήνα.

Λες και ήξερε…

Μου σχολίασε το κείμενο για τον Λαμπρούκο και χαριτολογήσαμε ποιος κωμικός θα μπορούσε να είναι ο δικός τους ήρωας.

Λες να μην ήταν τελικά κωμικός, αλλά δραματικός ο δικός του ηθοποιός/avatar;

Η μέρα σκοτείνιαζε περισσότερο.

Το τηλέφωνο παρέμενε αφόρτιστο και ως εκ τούτου κλειστό…

Λες να το ‘ξερε;

Γύρισα, ετοίμασα το μικρό μαύρο σακίδιό μου για το ταξίδι και έβαλα μέσα ένα μαύρο πουκάμισο και ένα μαύρο μπλουζάκι. Είχα δύο σακάκια μαζί μου. Ένα καφέ και ένα γκρι. Διάλεξα το δεύτερο.

Λες να το ‘ξερα;

Έριξα μια ματιά από το μπαλκόνι στο βάθος. Παρά τη βαριά συννεφιά φαινόταν καθαρά και η Δήλος –το νησί του Απόλλωνα του Θεού μας (φωτό) (mental note: ένα διήγημα που αφορά το κέντρο της Αθηναϊκής Συμμαχίας) και δίπλα η Ρήνεια. Παραδόξως φαινόταν πιο καθαρά λίγο πριν δύσει ένας τόσο αυθεντικός ήλιος που έφερνε περισσότερο σε φεγγάρι. Μελαγχολικό τοπίο.

Στη Ρήνεια ήταν η νεκρόπολη των Δηλείων.

Τί σημασία έχει αυτό τώρα;

Ποιός να ‘ξερε… πού να ‘ξερα…;

Θα ‘πρεπε νομίζω να ανοίξω το κινητό κάποια στιγμή για να αρχίσω να καταλαβαίνω πως οι οιωνοί δεν ήταν τυχαίοι…

Πολλές, πάρα πολλές οι αναπάντητες κλήσεις.

Τί να συνέβη;

Αυτό ακριβώς αναρωτιόντουσαν και οι φίλοι στα SMS.

«Τι συνέβη στον γιό του Αργύρη;»

Ωχ…

Σφίχτηκε το στομάχι μου.

Τί να του συνέβη 33 χρονών παιδί;

Ένα – ένα συνέχιζαν να χτυπάνε –ενοχλητικά πια- τα μηνύματα, όλα με την ίδια ανησυχητική επίμονη ερώτηση. Τα πιο επίμονα από  τη Βάσω. Την κοινή μας ιδιαιτέρα.

«Μίλησες με τον Αργύρη;»

Μιλάω δυο φορές την ημέρα.

Νέο σφίξιμο. Ωχ, ωχ. Έχουμε εκπομπή μαζί.

Γαμημένο Google…

“εντοπίστηκε….»

«οδός Μπουμπουλίνας, Εξάρχεια» «παρκουρ».

Τι  με ρωτάνε;

Γιατί με ρωτάνε;

Δεν ξέρουν ότι μιλάμε;

Έχουμε ραντεβού κάθε εβδομάδα στο Ζούμπερι για μπάνιο ακόμη και το χειμώνα. Γράφουμε άρθρα στα ίδια sites.

«Κλειδαράς..»

«τον βρήκαν νεκρό…»

ΓΑΜΩ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΣΑΣ!

ΓΑΜΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΗ ΖΩΗ…

Γιατί;

Για τον αδελφό μου A.D.

ΥΓ.

Για ποιόν έζησα;

Για ποιόν πέθανα;

Για ποιόν έφυγα;

Για ποιόν τέλειωσα;

Για ποιόν άρχισα;

Για ποιόν πρόλαβα;

Για ποιόν άργησα;

(«Κανείς», Μιχάλης Χατζηγιάννης, στίχοι Ελεάνα Βραχάλη, θεματολογία: Πίκρα)