Δ.Παπαγιαννόπουλος: Αυτό ήταν το «μυστικό» που έκρυβε μέχρι τον θάνατό του

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος παραμένει ακόμα και σήμερα, μια εμβληματική φυσιογνωμία του ελληνικού πολιτισμού.

Γεννημένος στις 12 Ιουλίου του 1912 στο μικρό Διακοπτό Αχαΐας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος δεν έδειχνε εξαρχής ότι θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της Ελλάδας. Ήταν ένα παιδί με σκανταλιές και λατρεία για τα σταφύλια των γύρω αμπελιών, που δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα μαθήματα αλλά διέπρεπε στον αθλητισμό. Όμως, ένα θεατρικό έργο («Ο Βαρκάρης του Βόλγα») στο Αίγιο ήταν αρκετό για να του αλλάξει τη ζωή και να τον στείλει στην Αθήνα – και από εκεί, στις μεγάλες σκηνές και στα πλατό της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.

Δεν ήταν ζεν πρεμιέ. Δεν είχε το παρουσιαστικό του Φούντα ή του Κούρκουλου. Κι όμως, ο Δ.Παπαγιαννόπουλος κατάφερε να ξεχωρίσει, ακόμα και στους ρόλους που παραδοσιακά ήταν κομμένοι και ραμμένοι για άλλους. Ξεκίνησε ως κακός – με την κορακίσια του φυσιογνωμία ταίριαζε γάντι. Αλλά οι σκηνοθέτες και το κοινό είδαν σε αυτόν κάτι παραπάνω: έναν καρατερίστα με ευφυΐα, λεπτό χιούμορ και δραματική βαρύτητα. Έπαιξε σε πάνω από 130 ταινίες, με χαρακτηριστικούς ρόλους που γράφτηκαν στην κινηματογραφική μας μνήμη.

Ο επαρχιώτης κομματάρχης Γκρούεζας στο «Υπάρχει και Φιλότιμο» και ο δόλιος Σκούταρης στο «Τζένη Τζένη» είναι ρόλοι που μόνο εκείνος μπορούσε να ενσαρκώσει με τόση αβίαστη δύναμη και πειστικότητα.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος δεν ήταν μόνο σπουδαίος ηθοποιός – ήταν και ήρωας στην κυριολεξία. Διέκοψε τις σπουδές του για να πολεμήσει στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος υπολοχαγός. Μετά τον πόλεμο, γύρισε στο θέατρο και στη μεγάλη του αγάπη, την υποκριτική.

Το 1955, το ελληνικό κοινό τον αποθεώνει μέσα από τη «Στέλλα», δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη. Το «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», το «Φωνάζει ο Κλέφτης», το «Έξω οι Κλέφτες», το «Δεσποινίς Διευθυντής»… Η λίστα με τις επιτυχίες του είναι τόσο μεγάλη όσο και το ταλέντο του.

Σε αντίθεση με άλλους αστέρες της εποχής του, ο Δ.Παπαγιαννόπουλος δεν κυκλοφορούσε στα κοσμικά. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, λάτρης των γραμμάτων, της μελέτης και της εσωτερικότητας. Παρ’ όλο που είχε αδυναμία στις γυναίκες, η προσωπική του ζωή ήταν καλυμμένη από διακριτικότητα. Ποτέ δεν παντρεύτηκε, και ο ανεκπλήρωτος έρωτάς του για την Άννα Καλουτά – προτίμησε τον Λ.Κωνσταντάρα-, ήταν ένα «μυστικό» που έκρυβε μέχρι τον θάνατό του και που τον σημάδεψε.

Πέθανε ήσυχα, όπως έζησε, στις 13 Απριλίου του 1984, από εγκεφαλικό. Η σορός του βρέθηκε τρεις μέρες αργότερα στο μικρό του διαμέρισμα στην Αθήνα. Ήταν μόνος του. Ήταν όμως ήδη αθάνατος στη συνείδηση του κόσμου.

Μετά από επιθυμία του, θάφτηκε στη γενέτειρά του.