Η πατρίδα που σκοτώνει

Με ένα χρέος που υπερβαίνει το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου»: τάδε έφη Ανγκελα Μέρκελ προχθές στο Βερολίνο, υπερασπίζοντας την πολιτική που ασκείται τα τρία τελευταία χρόνια από το Βερολίνο εις το όνομα της δήθεν «κοινής» Ευρώπης, ως «επιτυχημένη».

Την ίδια ώρα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έλεγε ότι δεν έχει επιτευχθεί μέχρι στιγμής καμία συμφωνία που να καθιστά δεδομένη την εκταμίευση της δόσης για την Ελλάδα, ενώ ο επίσης γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς ανέφερε ότι η Ευρώπη είναι πλέον διχασμένη και έκανε έκκληση να υπερασπιστούμε την ευρωπαϊκή ιδέα, η οποία, δεν είναι αυτονόητη.

Και πώς να είναι; Ποια ιδέα; Αφού οι Γερμανοί επιμένουν στην πλήρη ακύρωση της Ελλάδας ως χώρας, ως κρατικής οντότητας, ως δημοκρατίας, ως κυριαρχίας, για ποιο λόγο πρέπει να νιώθει κανείς και να πιστεύει ότι υπάρχει οτιδήποτε το «κοινό» ή το «ευρωπαϊκό»; Τίποτα τέτοιο. Εχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε ένα μόρφωμα μεταξύ προτεκτοράτου και αποικίας, το οποίο διοικείται απευθείας από το Βερολίνο διά των εδώ ανθρώπων του, αλλά και μέσω μίας πολιτικής τάξης η οποία έχει αποδεχθεί με περισσή προθυμία αυτό το ρόλο, κρυπτόμενη πίσω από το φόβο μιας πτώχευσης, που, όμως, μέρα με τη μέρα έρχεται έτσι κι αλλιώς όλο και πιο κοντά.

Σε μια αξιοθρήνητη διαδικασία, η οποία φυσικά έχει και συμβολικό και νομικό περιεχόμενο, οι Γερμανοί απαιτούν την ψήφιση από το κοινοβούλιο της αποικίας όσων εκείνοι χωρίς καμία συζήτηση επιβάλλουν. Και αυτό ψηφίζει με τον τρόμο της καταστροφής να επικρέμαται πάνω από τα μέλη του. Κάθε φορά, το ίδιο: δήθεν διαπραγμάτευση, Βουλή, διαρροές, υπερψήφιση.

Αυτό θα γίνει και τώρα. Και έτσι θα πορεύεται η ζωή στην αποικία. Οι ντόπιες «αρχές» θα κάνουν για μία ακόμα φορά εκείνο που γίνεται εδώ και τόσο καιρό: θα ρίξουν τα μέτρα των 19 δις ευρώ που τους επιβάλλουν οι Γερμανοί στις ίδιες πλάτες που τα ρίχνουν εδώ και τρία σχεδόν χρόνια. Ως και οι κυβερνώντες στο Βερολίνο έχουν φτάσει στο σημείο να αντιδρούν και να χλευάζουν τη χώρα που φορτώνει τα πάντα σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, αφήνοντας ένα άλλο, κατά τεκμήριο πιο ισχυρό στη φοροδότηση, εντελώς έξω απ’ το χορό.

Ούτε οι σουλτάνοι δεν λειτουργούσαν έτσι. Ακόμα κι εκείνοι, άφηναν κάποιο χώρο για μια πιο στοιχειώδη δικαιοσύνη. Όμως και το 2013 θα γίνει εν τέλει ξανά το ίδιο: πάλι οι ίδιοι υπήκοοι θα πληρώσουν σε μια πατρίδα που σκοτώνει – είναι τραγικό να το λέει κανείς αλλά είναι πια αληθινό. Και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πέραν φυσικά της επιδείνωσης της ζωής για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αυτό είναι ήδη δεδομένο.

Όπως είναι δεδομένο ότι ούτε δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα έρθει, λόγω ανικανότητας φοροδοσίας από εκεί που ζητείται. Είναι τόσο βέβαιο που γίνεται πια απορίας άξιο γιατί τέτοια επιμονή σε κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Και όλο αυτό, οι ηγεσίες μας θέλουν, για μία ακόμα φορά, αυτό να το ονομάσουν «Ευρώπη» και «σωτηρία». Ε, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Σύντομα η αλήθεια δεν θα μπορεί πια να κρυφτεί. Και η αλήθεια, δυστυχώς, φαίνεται όλο καθαρότερα ότι είναι μία και μόνη: η πολιτική τάξη της χώρας μας είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για τη σωτηρία. Οχι όμως της πατρίδας ή της κοινωνίας, αλλά του εαυτού της. Της θλιβερής κάστας της. Αυτής και μόνο. Τίποτε άλλο.

Χρειάστηκαν δεκαετίες για να ξεπεράσουμε ότι κάποτε η πατρίδα σκότωνε ξανά τους δικούς της ανθρώπους και για να επουλωθούν οι βαθιές πληγές. Τότε, γινόταν για λόγους ιδεολογικούς. Τώρα, γίνεται κοινωνικά αλλά και ιδεολογικά επίσης, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο. Σημασία όμως δεν έχει το γιατί, όσο το ότι γίνεται. Οι νέες πληγές που ανοίγουν σήμερα, από μία πατρίδα που στο όνομα μίας υπέρτερης αξίας σκοτώνει ξανά, ένας θεός ξέρει αν, πότε και πώς θα κλείσουν.

[Του Γεώργιου Π. Μαλούχου από To Bήμα]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr