T. Ζαχαράτος: «Αποστασιοποιούμαι από την επιτυχία. Φοβάμαι μην ψωνιστώ»

O Τάκης Ζαχαράτος παραχώρησε μία μεγάλη συνέντευξη, όπου αναφέρθηκε στην τεράστια επιτυχία του αν και ο ίδιος δηλώνει ότι δεν είναι σταρ, ενώ τόνισε ότι κρατάει απόσταση από τον επιτυχία, καθώς φοβάται να μην ψωνιστεί.

«Γεννήθηκα στην Ανθούπολη, μια γειτονιά στην Πάτρα. Θυμάμαι έναν κύριο που περνούσε με το ξύλινο κάρο και πουλούσε γιαουρτάκια και κρέμες. Θυμάμαι το σχολείο μου και πόσο άτακτος ήμουν. Παίζαμε σκοινάκι, κρυφτό. Θυμάμαι την κυρά Μάρω, που είχε το παντοπωλείο πιο κάτω, την αλάνα που παίζαμε ποδόσφαιρο και κάναμε ακροβατικά, προπόνηση, στίβο.

Ο πατέρας μου, μαραθωνοδρόμος -το όνομά του είναι γραμμένο σε μάρμαρο στο Μεσολόγγι. Μας έβαλε από πιτσιρίκια στον αθλητισμό, εμένα και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου. Στην αρχή έκανα στίβο, μετά λάτρεψα την ενόργανη μέσα από την Νάντια Κομανέτσι, που θαύμαζαν τα αδέλφια μου. Έχω πάντα μια φωτογραφία της… Όταν την συνάντησα μου είπε ότι “δεν έχω γνωρίσει πιο μεγάλο θαυμαστή μου από εσένα”. Ναι, είχα την τύχη να την συναντήσω. Με βοήθησε ο φίλος μου Ιωάννης Μελισσανίδης, που τον είχα τρελάνει. Για μένα η Κομανέτσι είναι η Κάλλας της γυμναστικής… Κάποια στιγμή, λοιπόν, έγινε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής στην Πάτρα και ήρθε η Κομανέτσι με τον σύζυγό της (χρυσό ολυμπιονίκη επίσης). Της έδειξα τις φωτογραφίες της που μάζευα, μου τις υπέγραψε πολύ συγκινημένη. Είναι πάντα το πρότυπο μου».

«Ημουν καλός και στο άλμα και στο έδαφος, όπως ο Ιωάννης, τον οποίο εκτιμώ και του έχω μεγάλη αδυναμία, είναι φίλος, αδελφός μου. Εκείνη την εποχή, έτυχε να δω την αδελφή μου να κουρεύεται, σε μια από τις καλύτερες κομμώτριες της Πάτρας. Και αρχίζω να παρατηρώ και να καταλαβαίνω πως κουρεύουν. Η κομμώτρια το πρόσεξε και με ρώτησε αν θέλω να γίνω κομμωτής. Ημουν 12-13 ετών.

Αρχισα να κουρεύω τις συμμαθήτριές μου, μετά τις μαμάδες, τις φίλες τους. Απέκτησα πελατεία, μέχρι που πήγα στρατό. Μετά άνοιξα το δικό μου κομμωτήριο. Αυτοδίδακτος. Στην σχολή πήγα μόνο και μόνο για να πάρω την άδεια. Είχε βουήξει η Πάτρα για το παιδάκι που κουρεύει -αν και πολλοί φοβόντουσαν γιατί ήμουν πολύ μικρός….
Το κομμωτήριο για μένα ήταν σαν την δραματική σχολή που δεν έκανα. Όλους τους χαρακτήρες που μετέπειτα μιμήθηκα, τους έβλεπα εκεί. Η Βλαχοπούλου, η Αλίκη, υπάρχουν στην κυρία που θα’ρθει. Εγώ δεν διάβαζα έναν ήρωα και μετά κάποιος μου έλεγε πως να παίξω. Εγώ τον έλουζα, τον χτένιζα, τον αγκάλιαζα, του αφιερωνόμουν και μου αφιερωνόταν.

«Μου άρεσαν οι μεταμφιέσεις, αλλά ως αθλητής ντρεπόμουν να το κάνω μπροστά σε κόσμο. Ήθελα όμως να μαζεύω τους φίλους μου. Θυμάμαι, μια φωτογραφία της Μάρλεν Ντίτριχ, μαυρόασπρη, μάλλον από τον “Γαλάζιο Αγγελο” -ήμουν τεσσάρων. Έλειπαν οι γονείς μου από το σπίτι. Πήρα ένα μολύβι θέλοντας να κάνω ίδια τα φρύδια μου. Δεν τα κατάφερα. Σαν καρμικό ήταν όλο αυτό».

«Πώς βρήκα τον δρόμο μου; Πάντα αισθάνομαι το χέρι του Θεού στην πλάτη μου να μου λέει “από εκεί”. Η ενόργανη μου έδωσε την κίνηση, το κομμωτήριο την δραματική σχολή.

Τις Τετάρτες που ήταν κλειστό το κομμωτήριο, μαζευόμαστε δέκα φίλοι και εγώ έκανα μιμήσεις. Ηταν η ξεκούρασή μας. Εφτιαχνα τα ρούχα τους -ήμουν βέβαια τυχερός γιατί στην Πάτρα, λόγω Καρναβαλιού, οι μοδίστρες είναι εκπαιδευμένες. Σύμπτωση που γεννήθηκα στην Πάτρα;

Κάποια στιγμή γνώρισα τον Μιχάλη Ασλάνη, ένα από τα πιο καλά και αξιαγάπητα πλάσματα. Μου είπε ότι έχω ταλέντο. Και το είπε στην Ρούλα Κορομηλά. Μια μέρα, ενώ κουρεύω στην Πάτρα, μπαίνει η Ρούλα, σούπερ σταρ της εποχής και “πέφτουν κάτω” οι πελάτισσες. Η Ρούλα είναι από τους πιο γενναιόδωρους ανθρώπους. Μου προτείνει λοιπόν να βγω στην εκπομπή. “Θα ρωτήσω τον μπαμπά μου”, της λέω -εκείνος συμφώνησε. Έκανα την Άννα Καλουτά και την Αλίκη. Μετά βγήκα στο “Ραντεβού στα τυφλά” με την Βάσια Τριφύλλη, που πάντα την ευχαριστώ και στον Γιάννη Ζουγανέλη στο “Απίστευτα κι όμως ελληνικά”. Αυτό ήταν».

Μεγάλος μου δάσκαλος ήταν ο Ανδρέας Βουτσινάς. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και δούλεψα μαζί του. Κρατάω κάτι πολύ σημαντικό που μου είπε: Εσύ που κάνεις τόσους ανθρώπους, πρέπει να μάθεις να επιστρέφεις σε σένα. Αλλά ξέρεις ποιος είσαι; Και μου εξηγούσε γιατί οι ηθοποιοί του Actor’s Studio έκαναν ψυχανάλυση. Όχι μόνον για να εμβαθύνουν στον ρόλο τους αλλά γιατί μέσα απ΄αυτόν επέστρεφαν στον εαυτό τους πιο σοφοί. Μου έλεγε ότι στο Actor’s studio κάνανε την βαλίτσα του ρόλου κι εγώ έμαθα να σκέφτομαι την βαλίτσα εκείνων που μιμούμαι…».

«Αποστασιοποιούμαι από την επιτυχία. Φοβάμαι μην ψωνιστώ, μου το έμαθαν οι γονείς μου αυτό. Όχι, δεν αισθάνομαι σταρ. Μου το λένε. Γελάω. Εγώ μιμούμαι τους σταρ. Η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι να βγαίνει αυτή η λάβα από μέσα μου, να εκφράζομαι, το έχω τρομερή ανάγκη -σαν ερωτικό ραντεβού».

«Οταν έχασα την μητέρα μου, το 2005, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι θεός. Πριν βιαζόμουν. Είμαι ευγνώμων για όσα μου έχουν συμβεί, καλά και κακά. Με έκαναν αυτό που είμαι τώρα και νοιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Η μάνα μου είδε αρκετά από μένα και νομίζω ότι βλέπει από εκεί που είναι και μου στέλνει σήματα. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι θα κρατήσουμε επαφή. Οι γονείς μου με στήριξαν. Χωρίς να είναι μορφωμένοι είχαν μια βαθιά παιδεία και έναν πολιτισμό. Είμαι τόσο υπερήφανος για εκείνους. Με άφησαν να κάνω ό,τι θέλω, ήξεραν ότι δεν θα τους εκθέσω, ήξεραν τι πάστα είμαι».

«Μετά τα 40 αναρωτήθηκα τι κάνω και πέταξα πράγματα. Είναι σημαντικό να γράψεις σε ένα χαρτί τι θες και τι δεν θες πια. Να αρχίσεις μια ουσιαστική σχέση με το μέσα σου. Δεν ρωτάμε ποτέ τον εαυτό μας τι κάνει, ρωτάμε τους άλλους… Εγώ κάνω καθημερινά μια γρήγορη κουβεντούλα με τον τύπο που κουβαλάω μέσα μου, σαν ένα παιδάκι που πρέπει να το ρωτάμε. Όταν γίνεις ο γονιός του εαυτού σου θα συμπορευτείς ωραία μαζί του…

Λατρεύω τα παιδιά. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να κάνω παιδί, αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τον σωστό σύντροφο. Είμαι τόσο ερωτευμένος με την δουλειά μου που δεν βρήκα τον κατάλληλο ή ίσως να μην ήμουν διαθέσιμος. Ερωτεύτηκα πολύ, με ερωτεύτηκαν πολύ –κι είναι πάντα εκεί για μένα. Χτίζω βαθιές σχέσεις. Πιστεύω όμως ότι ένα παιδί πρέπει να καλλιεργηθεί και να ανθίσει μέσα σε πολλή αγάπη. Δεν είναι απλό πράγμα. Κι ίσως την ευθύνη αυτή να την φοβήθηκα. Τώρα δεν την φοβάμαι, αλλά… Έχω όμως τον Γιωργάκη μου, τον γιο της φίλης μου -σαν αδελφή μου την έχω, της Μαρίνας της Βερνίκου, που τον βάφτισα, τα άλλα της παιδιά, την κόρη της ανιψιάς μου, την Δέσποινα, την Ανέζια, την Ντεμίλια, τον εγγονό της Σοφίας Σπυράτου, τον Αλκιβιάδη, και πολλά ακόμα παιδιά…».

«Η λεύκη είναι κληρονομική, από τον μπαμπά. Όπως λέω, “το καλοκαίρι βγαίνω και σε εμπριμέ”… Ήταν πολύ απελευθερωτικό που μίλησα γι΄αυτό και το άφησα να φανεί, γιατί είμαι εγώ -σαν ένα τατουάζ του Θεού πάνω μου».