Αυτό ήταν το νόμιμο «κόλπο» ενός άνδρα με το οποίο «ξάφριζε» τα φρουτάκια στα καζίνο

Ο Αμερικανός Τόμι Γκλεν Καρμάικλ δεν άφηνε καμία πιθανότητα να χαθεί.

Ήταν δεδομένο ότι από τη στιγμή που θα έπαιρνε θέση μπροστά στον επονομαζόμενο «ληστή» θα τον λήστευε κανονικά και θα έφευγε πάντα με γεμάτες τις τσέπες από τα καζίνο.

Μέσω αυτής της ικανότητας συντήρησε επί σειρά ετών ένα πανάκριβο lifestyle, αποκτώντας δύο μεγάλα σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα, ανοίγοντας ακόμα και δικό του ενεχυροδανειστήριο.

Το τίμημα ωστόσο στην περίπτωση του ήταν βαρύ, αφού η μεγάλη επιτυχία του τράβηξε την προσοχή του FBI και εκτός από τη φυλάκιση επιβαρύνθηκε και με κατάσχεση της περιουσίας του.

Κάθε φορά που η τεχνολογία αναβαθμιζόταν, εκείνος ανέπτυσσε τα δικά του εργαλεία και προσάρμοζε ανάλογα τις μεθόδους του ώστε να είναι πάντα κερδοφόρες.

Γεννηθείς το 1950 στην Οκλαχόμα, ο Τόμι Γκλεν Καρμάικλ ανέπτυξε από τα παιδικά του χρόνια μεγάλο ενδιαφέρον για τα ηλεκτρονικά και τη δεκαετία του 1980 άνοιξε επιχείρηση εμπορίας και επισκευής τηλεοράσεων.

Όταν ο παλιός συμμαθητής του, Ρέι Μινγκ, τον επισκέφτηκε το 1980 στην Οκλαχόμα για να τον δει, του επεφύλασσε μια έκπληξη στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του. «Άνοιξε το και αυτό που θα βρεις μέσα θα σου αλλάξει τη ζωή», του είπε.

Στο χώρο αποσκευών ήταν ένας κουλοχέρης-μινιατούρα, που είχε όμως πραγματικό μηχανισμό. Δίπλα του ήταν και ένα εργαλείο των κλεφτών των κουλοχέρηδων, που ονομάζεται «Top-Bottom Joint», δηλαδή «Σύνδεσμος Πάνω-και-Κάτω».

Χωρίς χρονοτριβή, ο Τόμι πήρε τον κουλοχέρη και τον έκανε βίδες για να καταλάβει πως λειτουργεί και πώς θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτό το εργαλείο. Μετά από αμέτρητες ώρες δοκιμών, ένιωθε έτοιμος να δοκιμάσει την τεχνική του σε πραγματικές συνθήκες.

Το εργαλείο Top-Bottom Joint ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη. Το ένα έμπαινε από μια σχισμή του κουλοχέρη κάτω αριστερά και έφτανε να ακουμπήσει σε συγκεκριμένα σημεία πάνω στην ηλεκτρονική πλακέτα. Το άλλο έμπαινε από την θυρίδα υποδοχής των κερμάτων και ακουμπώντας στο σωστό σημείο ταυτόχρονα με το κάτω σύρμα έκλεινε το κύκλωμα, δίνοντας έτσι την εντολή να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός απονομής κερδών.

Όταν ο Καρμάικλ χρησιμοποιούσε αυτό το εργαλείο, τα καζίνο ακόμα δεν είχαν κάμερες παρακολούθησης των παικτών, όπως συμβαίνει σήμερα. Την πρώτη φορά που δοκίμασε τη μέθοδό του ο Καρμάικλ, κέρδισε 35 δολάρια σε λίγα λεπτά, με το μικρότερο δυνατό ποντάρισμα του ενός σεντ. Ενθουσιάστηκε και φυσικά δε σταμάτησε εκεί. Μέσα σε λίγες μέρες κατάφερε να αποσπάσει 10.000 δολάρια από διάφορα καζίνο της περιοχής. Αυτό ήταν. Για τα επόμενα χρόνια, οι κουλοχέρηδες του Λας Βέγκας θα… στέναζαν από τις «δεξιότητες» του Τόμι, ο οποίος σε μια καλή μέρα, με πολλές ώρες δουλειάς, μπορούσε να βγάλει έως και 3.000 δολάρια!

Το πιο επικίνδυνο κομμάτι της δουλειάς για τον Καρμάικλ ήταν να διαφύγει της προσοχής των ανθρώπων των καζίνο. Να κάνει τα κόλπα του χωρίς να γίνει αντιληπτός και να μοιάζει με έναν απλά τυχερό παίκτη κατά την πληρωμή των κερδών του στα ταμεία. Για περίπου 5 χρόνια αυτό ήταν σχετικά safe. Κάποια στιγμή όμως οι αρχές συνέλαβαν κάποιους χρήστες της μεθόδου top-bottom joint και οι κατασκευαστές ενημερώθηκαν. Έτσι έβαλαν στους κουλοχέρηδες ένα σύστημα άμυνας, το οποίο μπορούσε να ανιχνεύσει τη χρήση αυτού του εργαλείου και αμέσως έσβηνε το μηχάνημα.

Σιγά-σιγά όλα τα καζίνο αναβάθμισαν τα παιχνίδια τους με το νέο σύστημα, αναγκάζοντας τον Καρμάικλ να αναζητά μικρά καζίνο με τα παλιά φρουτάκια. Ακόμα και σε αυτά όμως είχε πέσει «σύρμα» και άρχισαν να παρατηρούν περισσότερο τους παίκτες. Σε ένα εξ αυτών τον είδαν να φέρεται περίεργα και τον συνέλαβαν με τα εργαλεία πάνω του. Το κατηγορητήριο δεν τον διέκρινε από ένα κοινό απατεώνα και το δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του: ποινή πενταετούς φυλάκισης.

Έπρεπε βέβαια να αναπτύξει νέα εργαλεία για να κερδίσει τα φρουτάκια της νέας τεχνολογίας. Έτσι, ξεκίνησε να επισκέπτεται τους κατασκευαστές, στους οποίους παρουσιαζόταν σαν υποψήφιος αγοραστής και ζητούσε να δει τα μηχανήματα από μέσα! Διαπίστωσε ότι χρειάζεται να αγοράσει ένα για να μπορέσει να το λύσει και να καταλάβει πώς δουλεύει. Σήμερα η αγορά των κουλοχέρηδων δεν επιτρέπεται, τότε όμως ήταν κάτι απολύτως νόμιμο.

Για να αποκομίσουν τα 1000 δολάρια που χρειάζονταν για την αγορά, ο Καρμάικλ συνεργάστηκε με τον Μπαλσάμο – που επίσης είχε αποφυλακιστεί – ώστε να εντοπίσουν καζίνο που είχαν ξεμείνει με παλιά φρουτάκια και μπορούσε να δουλέψει η μέθοδός τους. Τα κατάφεραν και αφού ο Καρμάικλ έκανε φύλλο και φτερό το αναβαθμισμένο μηχάνημα, βρήκε και πάλι το αδύναμο σημείο του. Ήταν ο μετρητής των νομισμάτων που δίνονται ως κέρδος στον παίκτη.

Δουλειά του Καρμάικλ ήταν να φτιάξει ένα καινούργιο εργαλείο που θα είχε τη δυνατότητα να φτάσει σε αυτόν τον μετρητή και να τον βραχυκυκλώσει. Ο ίδιος το ονόμασε «The Slider», κάτι σαν «το εργαλείο που γλιστράει», ωστόσο στον χώρο των κλεφτών των κουλοχέρηδων έγινε γνωστό ως «Η πατούσα της Μαϊμούς» («The Monkey Paw»). Με αυτό τον τρόπο μπορούσε να κάνει τον κουλοχέρη να μοιράζει πολύ περισσότερα κέρδη από όσα κατέγραφε ότι έδινε και να κερδίζει περίπου 1000 δολάρια την ώρα!

Η επόμενη τριετία κύλησε κατ’ ευχήν για τους δύο συνεργάτες, που σάρωσαν στα καζίνο του Βέγκας αποκομίζοντας τεράστια κέρδη.

Λίγους μήνες αργότερα τα καζίνο επινόησαν ένα νέο μέτρο ασφάλειας στους κουλοχέρηδες, το οποίο έκανε το Slider του Καρμάικλ εντελώς άχρηστο. Ήταν ένας αισθητήρας με φωτοκύτταρο που αντικαθιστούσε τους μηχανικούς διακόπτες. Ο Καρμάικλ όμως δεν πτοήθηκε ούτε απ’ αυτή την… αναποδιά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε ξανά έτοιμη την «απάντηση» του: ήταν «Το μαγικό ραβδί με το φωτάκι» («The Light Wand»), όπως το ονόμασε. Ένα εργαλείο με ένα φωτάκι στην άκρη του, που έμπαινε μπροστά στον μετρητή και τον έκανε να μην αναγνωρίζει και να μην καταγράφει τα κέρματα που περνούσαν για να δοθούν στον παίκτη που κέρδισε.

Αυτή τη φορά ο Καρμάικλ δεν είδε την ιδέα του μόνο ως αρπαχτή, αλλά και ως «επιχείρηση». Άρχισε να κατασκευάζει σωρηδόν Light Wand και να τα πουλάει σε άλλους που αναζητούσαν έναν εύκολο τρόπο να βγάλουν χρήματα. Το περιθώριο κέρδους του ήταν ανεπανάληπτο. Η κατασκευή του εργαλείου του κόστιζε το πολύ 2 δολάρια και πουλούσε έκαστο για 12.000 δολάρια!

Η «ζημιά» έγινε τελικά μέσω του Μπαλσάμο, ο οποίος μετά από μια μοναχική «καριέρα» ξαναμπήκε στη ζωή του Τόμι το 1999 και παίρνοντας το Light Wand, άρχισε να ταξιδεύει σε καζίνο σε όλη τη χώρα. Ήταν όμως απρόσεκτος και η περιοδεία του είχε ημερομηνία λήξης στο τρίμηνο, όταν και συνελήφθη. Η υπόθεση φτάνει στο FBI και ξεκινάει μια έρευνα σε βάθος. Το 2000, ο άνθρωπος που στέρησε αμέτρητες ώρες ύπνου από τους κατασκευαστές κουλοχέρηδων και τους υπεύθυνους συστημάτων ασφαλείας των καζίνο, βρίσκεται… επιτέλους στα χέρια της δικαιοσύνης και με τα στοιχεία εναντίον του να είναι πλέον αδιάσειστα, υποχρεώνεται να δηλώσει ένοχος.

Ο Καρμάικλ συνεργάζεται με τις αρχές και συμφωνεί να παρουσιάσει όλες του τις τεχνικές, τα εργαλεία και τις γνώσεις του και έτσι το δικαστήριο τον αντιμετωπίζει με επιείκεια και του επιβάλλει ποινή φυλάκισης μόλις 11 μηνών.

Σήμερα οι κουλοχέρηδες είναι πλέον σαν υπολογιστές και οι τεχνικές του Καρμάικλ δεν μπορούν να έχουν καμία εφαρμογή. Όσο καιρό λειτούργησαν απέφεραν πολλά εκατομμύρια στον Καρμάικλ, ο οποίος όμως τα έχασε σχεδόν όλα, αφού τα περιουσιακά του στοιχεία κατασχέθηκαν με τη σύλληψή του.