Αντί προλόγου παραθέτω δια βραχέων τα καίρια: «Η βλακεία είναι ή κατά το μάλλον ή ήττον εντελής ατονία των πνευματικών δυνάμεων, εξ ής ουδεμίαν δύναται να συλλάβη έννοιαν ο πάσχων. Συνήθως είναι οργανικόν νόσημα, δύναται όμως να προκύψει και εκ βιαίας διαταράξεώς του όλου οργανισμού ή εκ βαθυτάτου γήρως. Δεν έχει δε διαλείμματα. Μάταιον είναι να βασανίσωμεν το ορθόν των διακρίσεων τούτων υπό την έποψιν της φρενολογικής παθολογίας αρκεί ημίν τούτο, ότι ο δικαστής, άμε πεισθή, τη βοηθεία των ειδημόνων, ότι το λογικό τινός προσώπου πάσχει σπουδαίαν διατάραξιν ή μεγάλην ατονίαν, εξ’ ών αδυνατεί να διοικήσει τα ίδια συμφέροντα, δύναται και οφείλει μάλιστα, κηρύττον αυτόν εις κατάστασιν απαγορεύσεως, να διορίση αυτώ προστάστην και αντιπρόσωπον προς διοίκησιν των συμφερόντων του (Παπαρηγόπουλος, Αστικόν Δίκαιον, ΙΙΙ, 1869, σελ 476-477»