«Εγώ πέθανα και ξέρω πώς είναι – Εζησα φοβερή εμπειρία» – Συγκλονίζει ο Γ.Καρατζαφέρης

Μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής κάνει στην «Espresso» ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Εζησε μια φοβερή μεταθανάτια εμπειρία το 2014, όταν έπαθε έμφραγμα και πέρασε για λίγο στην «άλλη ζώνη», βλέποντας την πύλη του παραδείσου.

«Εγώ πέθανα και ξέρω πώς είναι» λέει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) Γιώργος Καρατζαφέρης, περιγράφοντας τη συναρπαστική ζωή του.

Στις εκλογές που έρχονται ο Γιώργος Καρατζαφέρης θα ηγηθεί του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα, αφού αυτή θεωρεί ότι είναι η κυρίαρχη πολιτική τάση στην Ε.Ε.

Είπε «νερό κι αλάτι», περασμένα ξεχασμένα δηλαδή, στην πρότερη φουρτουνιασμένη σχέση του με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και προτρέπει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σεβαστεί περισσότερο τον Καραμανλή ως κεφάλαιο της παράταξης.

Θα είστε παρών στις εκλογές ως ΛΑΟΣ;

Είναι υποχρέωσή μου να συμμετάσχω. Εκεί που πάει η Ευρώπη, με όλη αυτή τη διάλυση και τον εκφυλισμό ιδεών και ενεργειών, απαιτείται μια άμυνα και αυτή είναι ο ευρωσκεπτικισμός. Ημουν ανάμεσα σε αυτούς που γέννησαν τον ευρωσκεπτικισμό, μαζί με τον Φάρατζ το 2004. Εκεί μαζέψαμε και τον Ματέο Σαλβίνι που τον βλέπετε σήμερα παντού. Αυτή η πρωτεύουσα τάση του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη -Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σουηδία, Γαλλία- νομίζω ότι είναι απαραίτητο να έρθει και στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, όμως, ποια είναι η έκφρασή του ή ποιος πρόκειται να εκφράσει αυτό το ρεύμα;

Ηρθε ο καιρός να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές της επόμενης μέρας. Θα είμαι σαφώς παρών στις εκλογικές αναμετρήσεις. Με ενδιαφέρει πρωτίστως το Ευρωκοινοβούλιο, ακριβώς λόγω του ευρωσκεπτικισμού. Ημουν αντιπρόεδρος όταν οι ευρωσκεπτικιστές ήταν 25, τώρα θα είναι 225… Αρα πρέπει να είμαι στην καρδιά αυτής της νέας δύναμης που θα αλλάξει την Ευρώπη.

Πώς νιώθετε που τα δικά σας «παιδιά», Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης κ.ά, διαπρέπουν στην πολιτική;

Είναι ένα κρυφό καμάρι. Ο μεν Αδωνις Γεωργιάδης έφτασε στα ύπατα αξιώματα της Ν.Δ. και ο δε Μάκης Βορίδης, που κινούνταν δεξιότερα του Μιχαλολιάκου, κατόρθωσε μέσα από τη δική μας δημοκρατική αντίληψη να γίνει σήμερα ένας εκ των σοβαρότερων κοινοβουλευτικών ανδρών.

Ηταν όφελος για την Πολιτεία που αυτά τα παιδιά κατόρθωσα και τα έβαλα σε μια σειρά, και χαρά δική μου που επιβίωσαν. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, που επίσης με ρωτήσατε, δεν ήταν ποτέ στην πρώτη ομάδα επιλογής. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να αφήνουμε τα λουλούδια να ανθίζουν, έστω και αν κάποια είναι τσουκνίδες. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στον Βελόπουλο.

Με ποιους θα συνεργαστείτε; Ο Ψωμιάδης είναι μαζί σας;

Ο Ψωμιάδης είναι μαζί μας και τρέχει εδώ και δύο χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι στις εκλογές ό,τι σοβαρό κινείται στον πατριωτικό χώρο θα συνταχθεί στην κοινή προσπάθεια που κάνουμε.

Στη Ν.Δ. θα επιστρέφατε;

Η απόστασή μου πια από τη Ν.Δ. είναι όση είναι και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ είμαι εναντίον αυτής της Ευρώπης, ενώ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι υποταγμένοι σε αυτήν την Ευρώπη και πρεσβεύουν τα ίδια.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα;

Δεν τον εκτιμώ τον Αλέξη Τσίπρα. Ενας άνθρωπος ο οποίος παραμυθιάζει τον εαυτό του, τους συνεργάτες του και τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την εκτίμησή μου.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχετε άποψη;

Τον Κυριάκο τον ξέρω από παιδί. Ολα μου τα νεανικά χρόνια τα πέρασα στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Γνώρισα και θαύμασα αυτήν την εκπληκτική γυναίκα που λεγόταν Μαρίκα Μητσοτάκη. Το καλύτερο μυαλό της οικογένειας. Το έλεγα στον Μητσοτάκη και ενοχλείτο κάποια εποχή. Με αγαπούσε πολύ ο Μητσοτάκης, και δεν με ξεχώριζε από τα παιδιά του.

Ο Κυριάκος μεγάλωσε όπως μεγαλώνουν οι διάδοχοι. Για τον ρόλο που θα παίξει κάποια μέρα. Ομως έχει κάποια ελλείμματα και τώρα, στην προσπάθειά του να καταλάβει τον κεντρώο χώρο που δεν είναι η φυσική του ροπή, «ξενερώνει» τη δεξιά πλευρά του κόμματος. Και εκεί πρέπει να προσέξει.

Τι ελλείμματα έχει δηλαδή;

Είναι μερικά πράγματα που τα αισθάνεσαι, αλλά δεν θες να τα περιγράψεις και εγώ δεν θέλω να τα περιγράψω. Προϊόντος του χρόνου, πιστεύω, θα βρει την περπατησιά του και θα είναι σαφώς ποιοτικότερος πρωθυπουργός από τον Τσίπρα.

Του λείπει πολιτικά το στήριγμα του πατέρα;

Του λείπει ένας Φλαμπουράρης.

Εσείς θα γινόσασταν ο «Φλαμπουράρης» του;

Εχω ιδεολογική διαφορά. Δεν είναι αυτή η Ν.Δ. που αγάπησα. Η Ν.Δ. θέλει δουλειά. Να τα βρει εσωτερικά. Θα συνιστούσα τα παλιά βιώματα, «μητσοτακικοί – καραμανλικοί», να σβήσουν. Να τελειώσουν. Αυτό με ενοχλεί.

Εγώ θα έδειχνα μεγαλύτερο σεβασμό στον πρώην πρωθυπουργό, τον Κώστα Καραμανλή. Ανεξάρτητα από αυτό, η αλήθεια είναι ότι, αν αύριο το πρωί μού ζητούσε τη συμβουλή μου σε ένα θέμα, δεν θα την αρνιόμουν.

Ο ρόλος ενός ταγού στη χώρα είναι να βοηθάει τη χώρα του. Και θα πω και τούτο, που μάλλον ακούγεται πρώτη φορά. Ημουν από τους τακτικότερους συνομιλητές του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν σημαίνει ότι έγινα ΠΑΣΟΚ.

Αλλά, όταν με καλούσε, πήγαινα και του έλεγα τη γνώμη μου. Εάν, λοιπόν, σε κάποια πράγματα ζητηθεί η γνώμη μου για τη χώρα, δεν θα πω όχι. Περιμένω τη στιγμή που η πατρίδα θα μου πει «εκεί είσαι αναγκαίος» και εκεί θα δώσω το «παρών».

Λέτε ότι πρέπει να δείξει ο Κυριάκος περισσότερο σεβασμό στον Καραμανλή. Το λέτε εσείς που το 2000 είχατε συγκρουστεί μαζί του;

Επειτα από μια κόντρα μερικά πράγματα μεγεθύνονται, αλλά προϊόντος του χρόνου πάνε στη φυσική θέση τους. Το κεφάλαιο «Καραμανλής» μπορεί να προσφέρει πολλά στη Ν.Δ. Εγώ πιστεύω ότι και τώρα, αν σηκώσει το χέρι του ο Καραμανλής, θα στοιχηθούν άνθρωποι πίσω του.

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, λοιπόν;

Πιστεύω πολύ στον Θεό. Γαλουχήθηκα από μικρός. Είχε έρθει στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου ένας αρχιμανδρίτης νέος και γίναμε παρέα.

Τα βράδια, σε ένα αμφιθέατρο που είχε η εκκλησία κάτω, κάναμε ατελείωτες συζητήσεις, πνευματικού περιεχομένου και πολιτικές. Ταιριάζαμε ιδεολογικά, με μύησε σε πολλά πράγματα, τον μύησα και εγώ σε άλλα, και μείναμε φίλοι έως τον θάνατό του. Ηταν ο Χριστόδουλος. Η Ελλάδα δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα, εάν υπήρχε εκείνος.

Η πολιτική θα μπορούσε να βγει από τη ζωή σας;

Ναι. Δεν είμαι διεστραμμένος πολιτικά. Πιστεύω ότι αδικήθηκα, γι” αυτό και τη θέλω ακόμη. Η πολιτική είναι ένα πιάτο απογοήτευση, που χρειάζεται λίγο αλατοπίπερο για να δώσει λίγο γεύση.

Ποια τραγούδια προτιμάτε;

Τα ερωτικά τραγούδια μού αρέσουν. Κάθε Παρασκευή γύρω στις 11 το βράδυ περνάει από κάτω ένας πλανόδιος μουσικός με ένα ακορντεόν που με έχει πάρει χαμπάρι, παίρνει και το χαρτζιλίκι του και μου τραγουδάει.

Με το που αρχίζει να παίζει, βγαίνω στη βεράντα και τραγουδάω. Οι γείτονες τρελαίνονται. Βλέπουν τον πρόεδρο να τραγουδάει το «Σ” αγαπώ, γιατί είσαι ωραία». Αλλά έτσι είμαι εγώ. Δεν θέλω να «στεγνώσω» την καρδιά μου. Δεν θα τη «στεγνώσω» ποτέ.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Μην πάθει κάτι κάποιος από την οικογένεια. Εγώ πέθανα και ξέρω πώς είναι… Το 2014 έπαθα ένα πολύ σοβαρό έμφραγμα. Τη στιγμή που ήμουν στην Εντατική, βλέπω να βγαίνω από μια τουρμπίνα, σαν τούνελ, να είμαι ένας άνθρωπος σαν ζελέ και να κολυμπάω στον αέρα.

Δεν έβλεπα πουθενά κανένα ανθρώπινο δημιούργημα. Γύρω μου τα χρώματα ήταν ροζ και ώχρα. Αισθάνθηκα να λέω: «Θεέ μου, τόσο καιρό γιατί δεν το είχα ζήσει αυτό;» Από μακριά είδα τον παράδεισο. Στο βάθος υπήρχε μια πύλη και υπέθεσα ότι ήταν ο παράδεισος. Καθώς έφτανα κοντά του, ακούω: «Γρήγορα, τον χάνουμε». Ηταν η στιγμή που με επανέφεραν. Είχα αυτήν τη μεταθανάτια εμπειρία και έτσι δεν φοβάμαι τον θάνατο.