Ο Ν.Μπάουι πέθανε και μείναμε χωρίς “Heroes” – Γιατί οι κοινωνίες μας δεν παράγουν πλέον προσωπικότητες

Σήμερα πέθανε ο μέγιστος τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης Ντέιβιντ Μπάουι, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του επίσης μέγιστου τραγουδιστή-μπασίστα Ίαν Φρέιζερ “Lemmy” Κίλμιστερ των  Μότορχεντ.

Πολύ λίγοι έχουν μείνει ακόμα ζωντανοί από την τελευταία γενιά των μεγάλων μουσικών, όπως ένας Ίγκυ Ποπ, ένας Λέοναρντ Κοέν, ένας Ozzy Osborn και κάποιοι ακόμα,  μέχρι να φύγουν και αυτοί από την “σκηνή” της Ζωής.

Το ζήτημα δεν είναι αυτοί που φεύγουν, αλλά το γιατί δεν έρχονται καινουριοι.

Είμαστε σε μια εποχή που δεν παράγει πλέον τίποτα, ούτε τραγουδιστές, ούτε στιχουργούς, ούτε ποιητές, ούτε συγγραφείς, ούτε ηγέτες, ούτε φιλοσόφους, ούτε μεγάλους ηθοποιούς, ούτε μεγάλους  παίκτες στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ή όπου αλλού.

Π.χ σε όλα τα αθλήματα, μπαλαδόροι, βιρτουόζοι και τεχνίτες τύπου Μέσι μπορεί να βγαίνουν, αλλά αυτό το κάτι που είχε ο Πελέ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Τζο Μοντάνα, ο Τζο Ντι Μάτζιο, που ήταν, “ότι και να γίνει θα βγάλουμε τα κάστανα από την φουφού” όταν “σκουραίνουν” τα πράγματα δεν υπάρχει, αρκεί να θυμηθεί κανείς τον Λ.Μέσι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 που έτρεμε ολόκληρος, ενώ αντίθετα ο Φ.Μπεκενμπάουερ που ήξερε την μισή μπάλα από αυτόν πήρε το Μουντιάλ του 74 γιατί “έτσι γούσταρε” και έτσι έκανε.

Τελικά είναι κάτι “άλλο” που σε κάνει αληθινά μεγάλο και πηγάζει μέσα από την καρδιά και την ψυχή και ονομάζεται δύναμη της θέλησης.  Από την δεκαετία του ’00 και μετά, είμαστε κολλημένοι κυριολεκτικά στο “μηδέν”.

Τα τελευταία ψήγματα διανοητικής έκφρασης “έσβησαν” με το τέλος της δεκαετίας του ’90, και από τότε η μηχανοποίηση και η ψηφιοποίηση της ζωής έκαναν τους ανθρώπους  να σκέφτονται μηχανικά και να ενεργούν μηχανικά.

Κανείς δεν παίρνει πρωτοβουλίες, κανείς δεν είναι πρωτοπόρος, κανείς δεν σπάει τα “καλούπια”, ακριβώς όπως κάνουν οι υπολογιστές εκτελούμε καθημερινά το “πρόγραμμά” μας, και όλες οι ενέργειες μας λαμβάνουν χώρα μέσα σε συγκεκριμένα θεσμοθετημένα πλαίσια.

Αυτό που κάποτε ονομάζαμε “φαντασία” έχει εκλείψει, και μαζί της το πάθος, η θέληση να γινόμαστε καλύτεροι. Ευθύνεται και το υψηλό επίπεδο διαβίωσης όπως το αντιλαμβανόμαστε (μάλλον  πρόκειται περισσότερο για συγκέντρωση περιττών αξεσουάρ και καταναλωτικών αγαθών παρά για καλή διαβίωση) που έχει κόψει την θέληση σε όλους να περάσουν τα όριά τους.

Κανείς δεν θέλει να πρωτοπορήσει παρά μόνο να καταναλώνει, δεν βρίσκει τον λόγο άλλωστε, δεν του λείπει κάτι, αλλά τελικά του λείπουν όλα.

Για να γίνει κάποιος μεγάλος δημιουργός σε οποιονδήποτε τομέα, πρέπει πρώτα να ζει, να βιώνει. Το πόσο κάποιος μπορεί να βιώνει την ζωή του όταν όλη την ημέρα την περνάει μπροστά σε υπολογιστή, μιλάει στο κινητό, σερφάρει με τo smartphone στην καφετέρια, και όποια ώρα του απομένει την σπαταλάει στην τηλεόραση είναι εξαιρετικά αμφίβολο.

Ο Ν.Μπάουι, και η γενιά του ήταν αναπόφευκτο ότι κάποτε θα έκαναν το “μακρύ ταξίδι”, όπως και θα το κάνουμε όλοι μας, ο καθένας στον δικό του ορισμένο από τον Θεό “χρόνο”.

Το ζήτημα είναι πως οι κοινωνίες μας θα μπορέσουν πάλι να παράξουν τέτοιους ανθρώπους σε όλους τους τομείς. Προφανώς κάτι δεν γίνεται καλά στο σύγχρονο πολιτισμό.

Αντίθετα κάτι γινόταν πολύ καλύτερα στις παλαιότερες κοινωνίες “του πόνου και του μόχθου και της δυσκολίας” που τόσο κατακρίνουμε σήμερα με ύφος “χιλίων πιθήκων”.

Αυτό που συμβαίνει πλέον είναι η “τυποποίηση”. Η σύγχρονες κοινωνίες βασίζονται στην τυποποίηση προϊόντων, φράσεων, συμπεριφορών, αντιδράσεων (το λεγόμενο πολιτικώς ορθό) που αναμενόμενα οδηγεί στην ομογενοποίηση των ανθρώπων και στην δημιουργία ενός μεγάλου “μαζοπολτού”. 

Όλοι το ίδιο, κανείς δεν ξεχωρίζει, ακόμα και οι “επιτυχημένοι” δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από τους υπόλοιπους, παρά μόνο “πιο γρήγορα και πιο καλά”. Δεν υπάρχει σε αυτό προσωπική χροιά προσωπικό στιλ, δεν υπάρχει η λάμψη στα μάτια.

Στις τυποποιημένες κοινωνίες δεν αρέσουν τα “eyes of the tiger”, τις φοβίζουν. Στις τυποποιημένες κοινωνίες λένε όλοι τα ίδια, κατά προτίμηση ότι λέει η τηλεόραση, για αυτό και ομογενοποιούνται όλοι, και έχουν μέχρι και ίδιους μορφασμούς στο πρόσωπο.

RIP David ήσουν ο ήρωας μας για δεκαετίες, θα μείνεις στις καρδιές μας, αλλά ζητούνται επειγόντως κι άλλοι σαν και σένα γιατί σύντομα θα τυποποιηθούν και αυτές… και θα σε ξεχάσουμε

* O Θεόφραστος Ανδρεόπουλος είναι αρθρογράφος στο pronews.gr με Bsc in Physics and Maths και Msc in Digital Signal Processing. Είναι άριστος γνώστης της Αγγλικής και της Ιταλικής.