Ζαν-Λουί Τρεντινιάν: «Έφυγε ένας αδελφός» το μήνυμα του Α.Ντελόν – Το «αντίο» του Ε.Μακρόν

Τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, όσο και σπουδαίος ηθοπιός, Αλέν Ντελόν αποχαιρέτησαν τον ηθοποιό Ζαν-Λουί Τρεντινιάν.

«Γυρίζει μια σελίδα» πρόσθεσε ο Μακρόν, όταν ρωτήθηκε για τον θάνατο του Τρεντινιάν με τη «βελούδινη φωνή», στο περιθώριο της τεχνολογικής έκθεσης Vivatech στο Παρίσι. «Ήταν ένα τεράστιο καλλιτεχνικό ταλέντο, που σημάδεψε τη ζωή μας μέσα από τον γαλλικό κινηματογράφο», σημείωσε ο Μακρόν.

Συντετριμμένος δήλωσε, από την πλευρά του, ο Αλέν Ντελόν, ο οποίος είχε συμπρωταγωνιστήσει με τον Τρεντινιάν στην ταινία «Μπάτσος και δολοφόνος», το 1975. «Μετά τον Μπελμοντό, φεύγει άλλος ένας αδελφός και είμαι συγκλονισμένος», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο.

«Ήταν ένας σπάνιος (καλλιτέχνης), ένας αποκλίνων, με την καλή έννοια. Ένας τεράστιος ηθοποιός. Όλη του τη ζωή εργάστηκε με ένα μαγνητόφωνο στο χέρι, απαγγέλλοντας ποιήματα. Και στο τέλος της ζωής του, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, συγκλόνισε όλον τον κόσμο απαγγέλλοντας θαυμάσια ποιήματα με υπέροχο τρόπο. Και γύρισε μεγάλες ταινίες, φυσικά, με τον Λελούς, αλλά υπάρχουν επίσης ο Κομφορμίστας, η Κόκκινη, υπέροχες ταινίες», είπε στο BMTV η πρώην σύζυγός του και μητέρα των τριών παιδιών του, Ναντίν Τρεντινιάν.

Ζαν-Λουί Τρεντινιάν: Σπουδαίος ηθοποιός με πάνω από 120 ταινίες, αλλά και… αυτοκτονικές τάσεις

Ο ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, που πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 91 ετών στη Γαλλία, έχτισε μια τεράστια καριέρα, σχεδόν επτά δεκαετιών, με περισσότερους από 160 ρόλους στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στο πλευρό «ιερών τεράτων».

Η δεκαετία του 1960 ήταν όλη δική του: πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου με την ταινία «Ένας άνδρας, μια γυναίκα», του Κλοντ Λελούς (Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1966), και κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο ίδιο φεστιβάλ τρία χρόνια αργότερα, το 1969, με το «Ζ» του Κώστα Γαβρά. Στη δύση της καριέρας του ήρθε άλλο ένα αποκορύφωμα, το βραβείο Σεζάρ για την ερμηνεία του στην «Αγάπη», του Μίχαελ Χάνεκε, το 2013.

Αυτός ο τελειομανής και συνεσταλμένος άνδρας ήταν επίσης ένα ανήσυχο πνεύμα, που αποκάλυψε ότι κάποια στιγμή είχε αυτοκτονικές τάσεις: «Παραδέχομαι ότι ποτέ δεν ήμουν πολύ χαρούμενος», είχε δηλώσει ο ίδιος.

Ανέβηκε πρώτη φορά στη σκηνή το 1951, στη «Μαρία Στιούαρτ», του Σίλερ, και λίγα χρόνια αργότερα, το 1956, ήρθε ο κινηματογράφος με την ταινία «Αν όλοι οι άνδρες του κόσμου», του Κριστιάν Ζακ. Την ίδια χρονιά γύρισε την ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», με συμπρωταγωνίστρια την Μπριζίτ Μπαρντό.

Ακολούθησαν οι «Επικίνδυνες σχέσεις» με σκηνοθέτη τον Ροζέ Βαντίμ, με μια νευρώδη, ευαίσθητη ερμηνεία που σαγηνεύει, και η ταινία «Ένας άντρας, μια γυναίκα», στο πλευρό της Ανούκ Εμέ. Πολύπλευρος στις ερμηνείες του, επιλέγει ρόλους τόσο σε εμπορικές ταινίες («Κάψτε το Παρίσι», 1966), όσο και σε αβάν γκαρντ («Ο άνδρας που λέει ψέματα», Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ του Βερολίνου) και σε πολιτικές («Ζ», του Κώστα Γαβρά).

Συνολικά, έπαιξε σε περισσότερες από 120 ταινίες, μεταξύ των οποίων ήταν και «Ο Κονφορμίστας», του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.