Η φιλοσοφία του Σπαρτιάτη πολεμιστή: «Είναι ηδονή να κερδίζεις μάχες σ’ έναν πόλεμο χαμένο»

Ποια ήταν η φιλοσοφία του Σπαρτιάτη πολεμιστή; Η απάντηση του Αγησιλάου στον Αθηνάδη τα λέει όλα!

«Γιατί να αγωνιζόμαστε;» ρώτησε ο Αθηνάδης .

«Γιατί κοπιάζουμε και προσπαθούμε τόσο επίμονα;

Γιατί δεν απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και τις μικρές χαρές της ζωής, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες. Ποιος είναι ο σκοπός;

Σ” έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ερώτημα, Αγησίλαε;»

«Με απασχολεί κάθε μέρα. Κάθε μέρα, όμως, δίνω την ίδια απάντηση. Είναι απλό. Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν διεξαχθεί. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό σε όλη την Ελλάδα.

Έναν τρόπο ζωής αυστηρό, λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής που αργά η γρήγορα θα εκλείψει. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε».

«Άρα;» «Άρα, απόλυτη ηδονή.

Ηδονή της ψυχής, όχι του σώματος, Ηδονή πραγματική. Συνεχής και μόνιμη. Ηδονή λυτρωτική. Να αγωνίζεσαι σ έναν αγώνα που δεν μπορεί να κερδηθεί. Να κερδίζεις μάχες σε έναν πόλεμο χαμένο.

Να έχεις πάντα σκοπό σου τη νίκη. Να την επιδιώκεις ακόμα κι όταν γνωρίζεις ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί. Οι έμποροι έχουν σκοπό το κέρδος. Οι πολεμιστές τη νίκη. Ποια νίκη όμως; Τη νίκη στη ζωή, όχι μόνο στη μάχη.

Ηττημένος στη ζωή, τι αξία έχει αν νικήσεις στη μάχη; Ηττημένος στον εαυτό σου, τι αξία έχει να νικήσεις τον αντίπαλο;

Αυτό μόνο μπορεί να επιθυμήσει πραγματικά ο πολεμιστής. Ν” αγωνίζεται εναντίον του εχθρού που υποδεικνύουν οι ανώτεροί του, αλλά, πρώτα απ όλα, να αγωνίζεται εναντίον του εαυτού του, εναντίον των ενστίκτων, των παθών, των αδυναμιών του.

Αυτή η αντίληψη είναι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Έλληνες. Γι” αυτό μας θεωρούν απόκοσμους. Επειδή έχουμε πετύχει το ακατόρθωτο. Μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις στηριγμένες στον πλούτο ή την καταγωγή.

Μία κοινωνία ομοίων. Αυτό είναι που εξαγριώνει όσους έχουν συμφέρον από την διατήρηση της διαφορετικής κοινωνικής κατάστασης στις δικές τους πόλεις.

Γι” αυτό δυσφημούν, συκοφαντούν, διασπείρουν ψέματα και τερατολογίες για μας. Είμαστε στρατοκρατική κοινωνία; Σίγουρα ναι, αλλά για ποιον σκοπό; Για να διαφυλάξουμε τα υλικά κεκτημένα μας, τις φτωχικές οικίες, τον ελάχιστο κλήρο, τον ανύπαρκτο πλούτο; Δεν νομίζω.

Είμαστε οργανωμένοι στρατιωτικά μόνο και μόνο για να προστατεύσουμε το μοναδικό, πράγματι, τρόπο ζωής μας.

Την αντίληψη μια κοινωνίας ομοίων υπερασπιζόμαστε κι αυτό ακριβώς ενοχλεί τους ξένους. Αυτό όμως που τους ενοχλεί, εμάς μας γοητεύει. Αυτό θέλουμε. Να ξεχωρίζουμε στο πλήθος.

Όχι επειδή συσσωρεύσαμε πλούτο, αλλά επειδή καταφέραμε να ζούμε διαφορετικά την κάθε μικρή και ασήμαντη στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το τέλος του εφιάλτη»