Luftwaffe 1946: Τα μυστικά αεροπορικά όπλα του Γ΄Ράιχ

Η τεχνολογία με βάση την οποία κατασκευάστηκαν τα όπλα αυτά είναι «τρομακτική», από πολλές απόψεις.

Τόσο αν σκεφτούμε ότι δεν πρόλαβαν να τη χρησιμοποιήσουν οι Γερμανοί, όσο και αν συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά τη χρησιμοποίησαν οι τότε συμμαχικές και νυν «Μεγάλες Δυνάμεις» – με άγνωστες έως τώρα πτυχές.

Τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σενάριο τού τι θα γινόταν αν ο πόλεμος δεν τελείωνε το 1945 και τα όπλα αυτά έμπαιναν σε μαζική παραγωγή από τη ναζιστική Γερμανία (…).

BLOHM & VOSS P.209/02

Σχεδιασμένο με εμπροσθοκλινή πτέρυγα, το P.209/02 είχε σκοπό να εξομαλύνει διάφορα προβλήματα ροής στην οπισθοκλινή πτέρυγα, όπως μη ομαλή συμπεριφορά στις μικρές ταχύτητες πλεύσης και φαινόμενα μη στρωτής ροής του αέρα στις υψηλές ταχύτητες.

Η κατασκευή ήταν πολύ απλή, από φύλλα ατσαλιού και ντουραλουμίνιο. Το εκπέτασμα ήταν 8,1 μέτρα και το μήκος 9,2 μέτρα. Οπλισμός: 2–3 πυροβόλα ΜΚ108 στο ρύγχος.

BLOHM & VOSS P.212

Για να ικανοποιήσει την απαίτηση της ηγεσίας της Λουφτβάφε για ένα πιο προηγμένο καταδιωκτικό μεγάλου ύψους το φθινόπωρο του 1944, η Blohm & Voss σχεδίασε το P.212, βασίζοντάς το σε προηγούμενα σχέδια των P.210/209/208 και το παρουσίασε τον Φεβρουάριο του 1945.

Κεντρική ιδέα, η εξέλιξη του –μεγάλης αποδιδόμενης ώσης– στροβιλοκινητήρα HeS011, γύρω από τον οποίο το αεροσκάφος ήταν δομημένο, με πολύ μικρή άτρακτο-αεραγωγό και οπισθοκλινή πτέρυγα με έντονη δίεδρο γωνία προς τα επάνω.

Τα ακροπτερύγια ήταν σπαστά προς τα κάτω και φιλοξενούσαν επιφάνειες ελέγχου που λειτουργούσαν ως rudder (πηδάλιο διεύθυνσης) και elevators (πηδάλια ύψους-βάθους).

To αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ αεροδυναμικό, ελαφρύ και εξαιρετικά γρήγορο καταδιωκτικό, με τελική ταχύτητα πλεύσης 965 χλμ./ώρα!

Αν και τελικά επιλέχθηκε το ανταγωνιστικό Fw183, η εταιρεία εξασφάλισε έγκριση για να κατασκευάσει τρία πρωτότυπα δοκιμών.

Τον Μάιο του 1945 το πρώτο από αυτά είχε αρχίσει να κατασκευάζεται, με πρόβλεψη να πετάξει τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

HEINKEL P.1078C

Απλό και έξυπνο το τρίτο σχέδιο της Heinkel για ένα συμπληρωματικό ή και διάδοχο φτηνό καταδιωκτικό στη θέση του Me262, με εξαιρετικά μικρή άτρακτο, μήκους 6 μέτρων, χωρίς ουρά, μεγάλη οπισθοκλινή πτέρυγα σπαστή σε σχήμα γλάρου, με τα ακροπτερύγια λυγισμένα προς τα κάτω υπό αρνητική δίεδρο γωνία.

Σχεδιάστηκε στα τέλη του 1944, εκμεταλλευόμενο τον νέο, ισχυρότερο στροβιλοκινητήρα ΗeS011 που σύντομα θα ήταν διαθέσιμος.

Οι πτέρυγες είχαν εκπέτασμα 9 μέτρα, ήταν οπισθοκλινείς κατά 40 μοίρες και κατασκευασμένες από ξύλο (για οικονομία του πολύτιμου αλουμινίου που οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί το είχαν καταστήσει σπάνιο), ενώ εμπεριείχαν όλες τις εσωτερικές δεξαμενές καυσίμου, οι οποίες δεν ήταν προστατευμένες σε περίπτωση βολής αντιαεροπορικών.

Το κύριο σύστημα προσγείωσης ανασυρόταν προς τα εμπρός σε φωλιές στα πλευρά της ατράκτου, ενώ ο ριναίος κινούνταν προς τα πίσω περιστρεφόμενος κατά 90 μοίρες, για να μαζευτεί σε οριζόντια θέση κάτω από τον αεραγωγό.

Η μέγιστη ταχύτητα προβλεπόταν εντυπωσιακή, φθάνοντας στα 1.050 χλμ./ώρα.

Ο οπλισμός αποτελούνταν από δύο πυροβόλα ΜΚ108 των 30 χλστ. στο ρύγχος με 100 βλήματα ανά όπλο.

Αμφιβολίες της γερμανικής ηγεσίας ως προς τις δυνατότητές του ακύρωσαν οριστικά το πρόγραμμα P.1078 στις 27 ή 28 Φεβρουαρίου 1945, πριν καν προλάβει να φτιαχτεί έστω κι ένα πρωτότυπο και προς χάριν της προώθησης των σχεδίων Fw Ta183, Me P.1110 και Bv P.212.

BLOHM & VOSS Ae607/P.217

Σε μια προσπάθεια να διορθώσουν κάποια από τα προβλήματα της ιπτάμενης πτέρυγας, οι σχεδιαστές της Blohm τοποθέτησαν πτερύγια canards στο ρύγχος αυτού του σχεδίου (Φεβρουάριος 1945), βελτιώνοντας έτσι τη γωνία πρόσπτωσης (γωνία μεταξύ πτερυγικής χορδής και ορίζοντα) και τη σταθερότητα σε μικρές ταχύτητες.

Λόγω της μεγάλης κλίσης της ατράκτου στο έδαφος, το κόκπιτ ήταν τοποθετημένο έκκεντρα, προς την αριστερή πτέρυγα, αφήνοντας ζωτικό χώρο για τον στροβιλοκινητήρα ΗeS011 και αυξάνοντας την ορατότητα του χειριστή προς τα εμπρός κατά την κρίσιμη φάση της απογείωσης.

Προφανώς το αεροσκάφος θα είχε πολύ καλές επιδόσεις σε μεγάλα ύψη, ικανότατο βαθμό ανόδου και μικρό διάδρομο αποπροσγείωσης λόγω των Canards.

Φυσικά, ως πρωτότυπο, θα απαιτούσε και πολύ εκτεταμένες πτητικές δοκιμές.

ΗΕΝSCHEL P.135

Αρκετά διαφορετική από τους ανταγωνιστές της, η πρόταση της Henschel για το διάδοχο του Me262 ήταν βασισμένη σε μια σύνθετη πτέρυγα με διαφορετικές γωνίες οπισθόκλισης, με σπαστά προς τα επάνω ακροπτερύγια και αισθητά μειούμενο πάχος από τη βάση της προς τα άκρα.

Επίσης, ήταν τοποθετημένη στο πίσω τμήμα της ατράκτου, έτσι ώστε το κέντρο του χείλους εκφυγής σχημάτιζε τα πηδάλια ύψους-βάθους της ουράς σε συνδυασμό με το κάθετο σταθερό.

Με εκπέτασμα 9,2 μέτρα και μήκος 7,75 μέτρα, η προβλεπόμενη ταχύτητα του P.135 ήταν περίπου 985 χλμ./ώρα.

MESSERSCHMITT P.1101

Στις 15 Ιουλίου 1944, το RLM ζήτησε από τις κατασκευάστριες εταιρείες προτάσεις για ένα αεριωθούμενο μαχητικό, το οποίο θα έπρεπε να καλύπτει τις ακόλουθες απαιτήσεις (αυτές θα άλλαζαν συχνά στην πορεία):

• Xρήση ενός στροβιλοκινητήρα Heinkel HeS 011.

• Ταχύτητα 1.000 χλμ./ώρα στα 23.000 πόδια (7.000 μέτρα).

• Αυτονομία τουλάχιστον μισή ώρα σε μικρό ύψος, με χωρητικότητα δεξαμενών καυσίμου 1.000 λίτρων για τον σκοπό αυτό.

• Οπλισμός τεσσάρων πυροβόλων ΜΚ108 των 30 χλστ.

• Συμπιεζόμενο και θωρακισμένο κόκπιτ με χαλύβδινα φύλλα πάχους 12,7 χλστ., για προστασία του πιλότου από μπροστά.

Μέσα σε εννέα ημέρες, η Μέσερσμιτ είχε έτοιμο το πρώτο σχέδιο του P.1101!

Η άτρακτος ήταν εξαιρετικά κοντή και φαρδιά, σε σημείο που το χείλος προσβολής της πτέρυγας έφτανε μέχρι την άκρη του ρύγχους! Αριστερά και δεξιά του ρύγχους βρίσκονταν τα στόμια των αεραγωγών για τον στροβιλοκινητήρα, που ήταν τοποθετημένος στο πίσω και κάτω μέρος της ατράκτου.

Οι πτέρυγες είχαν κλίση προς τα πίσω σε δύο διαφορετικές γωνίες: 40 μοίρες στο εσωτερικό τμήμα τους κοντά στην άτρακτο, αλλάζοντας στις 26 μοίρες από το μέσον του χείλους προσβολής μέχρι το ακροπτερύγιο.

Το ουραίο πτέρωμα ήταν σε σχήμα V χωρίς κλασικό κάθετο σταθερό, πάνω σε μια προέκταση της ατράκτου που εκτεινόταν πάνω και πίσω από την εξαγωγή του κινητήρα, χαρακτηριστικό όλης της μετέπειτα οικογένειας P.1101. Tρίκυκλο σύστημα προσγείωσης και δύο πυροβόλα ΜΚ108 στο κάτω μέρος του ρύγχους συμπλήρωναν το όλο σχέδιο.

Ένα μήνα αργότερα, δηλαδή στα τέλη Αυγούστου του 1944, η Μέσερσμιτ παρουσίασε ένα πιο αεροδυναμικό σχέδιο του P.1101, με πιο λεπτό και αιχμηρό ρύγχος.

Η πτέρυγα ήταν οπισθοκλινής κατά 40 μοίρες σε όλο το εκπέτασμά της, ενώ υπήρχε δυνατότητα αερορυμούλκησης μεγάλης εξωτερικής δεξαμενής καυσίμου, με πτέρυγα δανεισμένη από την ιπτάμενη βόμβα V1! O οπλισμός ήταν δύο πυροβόλα ΜΚ108 των 30 χλστ. ή ένα ΜΚ112 των 55 χλστ. στο ρύγχος.

Το πιο επαναστατικό όπλο όμως για το P.1101 θα ήταν το SG500 «Jagdfaust» («H γροθιά του καταδιωκτικού»), ένας φορέας-μηχανισμός εκτόξευσης ρουκετών των 50 χλστ. με ισχυρότατη εκρηκτική γόμωση, «θαμμένος» στην άτρακτο, μέσα σε λεπτούς κάθετα τοποθετημένους μεταλλικούς σωλήνες.

Ο χειριστής χρησιμοποιώντας ειδικά γωνιακά κατοπτρικά σκόπευτρα θα πλησίαζε τα βομβαρδιστικά πετώντας παράλληλα και κάτω από αυτά και θα τα χτυπούσε ένα ένα, χωρίς να πλησιάζει σε απόσταση βολής των αμυντικών πολυβόλων τους!

Μια άλλη έκδοση ήταν η P.1101L, με κινητήρα Ramjet (αυλωθητή). Ο αυλωθητής είναι απλούστερος από τον στροβιλοκινητήρα, από την άποψη ότι δεν έχει περίπλοκα περιστρεφόμενα μέρη, παρά μόνο καυστήρες που εκτοξεύουν τα καύσιμα μέσα σε έναν συγκλίνοντα/αποκλίνοντα αγωγό που καταλήγει στην εξαγωγή.

Η απόδοσή του ξεκινά ουσιαστικά μετά τα 700 χλμ./ώρα, συνεπώς η απογείωση και η προσγείωση πραγματοποιούνται μόνο με βοηθητικούς πυραυλοκινητήρες, αυξάνοντας τρομακτικά την κατανάλωση και περιορίζοντας τη δραστική εμβέλεια του P.1101L σε λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τον αναμενόμενο αντίπαλο (συμμαχικά βομβαρδιστικά, κυρίως Β-17), oυσιαστικά στην περίμετρο των γερμανικών εργοστασίων και άλλων υποψήφιων στρατηγικών στόχων των Συμμάχων.

Μετά από πολλές δοκιμές μοντέλων υπό κλίμακα στην αεροδυναμική σήραγγα, η Μέσερσμιτ αποφάσισε να προχωρήσει στην κατασκευή ενός πρωτοτύπου, χωρίς καμία υποστήριξη από το RLM στις εγκαταστάσεις της εταιρείας του στο Oberammergau, ένα συγκρότημα καλά κρυμμένο ανάμεσα στις βαυαρικές οροσειρές στη νότια Γερμανία, που είχε την τύχη να μη βομβαρδιστεί ποτέ από τους Συμμάχους, διότι δεν το ανακάλυψαν παρά μετά το τέλος του πολέμου!

Χρησιμοποιώντας ορισμένα μόνο στοιχεία από την πτέρυγα του Me262 (σλατς και ailerons), το P.1101 V1 ήταν ένα πολύ πιο εξελιγμένο μαχητικό.

Τόσο η άτρακτος όσο και η πτέρυγα ενσωμάτωναν ό,τι πιο προηγμένο σε θέματα αεροδυναμικής, θυμίζοντας τα MiG-15, F-84G και άλλα μεταγενέστερα τζετ.

Πολύ ελαφρύ, στα 2.500 κιλά άδειο και μόλις 4.000 κιλά με πλήρες φορτίο, ήταν πολύ εργονομικά σχεδιασμένο εσωτερικά.

Το εξαιρετικά αεροδυναμικό ρύγχος ήταν στην ουσία ο αεραγωγός για τον μοναδικό τζετ κινητήρα (Heinkel HeS 011A0, ώσης 2865 λιβρών) που βρισκόταν στην κοιλιά της ατράκτου.

Το μικρό μήκος του αεραγωγού και η μεγάλη εισαγωγή του εξασφάλιζε άριστη παροχή αέρα. Ο χειριστής είχε τέλεια ορατότητα προς όλες τις κατευθύνεις.

Πίσω του βρίσκονταν στη ράχη της ατράκτου τρεις εσωτερικές, διαδοχικά τοποθετημένες δεξαμενές καυσίμου, 190, 250 και 500 λίτρων αντίστοιχα, ενώ ακόμη πιο πίσω, εκεί όπου η άτρακτος γινόταν σαν χωνί, βρίσκονταν τα ηλεκτρονικά ραδιοβοηθήματα.

Σε φωλιά της ατράκτου «μαζεύονταν» έξυπνα κινούμενα προς τα πίσω τα ψηλά κύρια σκέλη και οι τροχοί του συστήματος προσγείωσης, ενώ ο ριναίος ανασυρόταν επίπεδα περιστρεφόμενος κατά 90 μοίρες και λυγίζοντας με το σκέλος του προς τα πίσω, στο κάτω μέρος του αεραγωγού.

Η πτέρυγα μπορούσε να τοποθετηθεί από το προσωπικό εδάφους σε τρεις διαφορετικές θέσεις οπισθόκλισης: 35, 40 και 45 μοίρες, ανάλογα με το είδος της αποστολής, αποτελώντας ουσιαστικά τον πρόγονο του μαχητικού με πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας!

Ο προβλεπόμενος οπλισμός ήταν τέσσερα πυροβόλα ΜΚ108 των 30 χλστ., τοποθετημένα λοξά στα πλευρά της ατράκτου, περιμετρικά του αεραγωγού, με τα ανοίγματα των καννών περίπου στο ύψος του καθίσματος του πιλότου.

Η τελική ταχύτητα πλεύσης πλησίαζε τα 1.000 χλμ./ώρα και η επιχειρησιακή οροφή ήταν στα 45.000 πόδια, όπου μπορούσε να φτάσει μέσα σε 9,5 λεπτά με αρχικό βαθμό ανόδου 22,2 μέτρα το δευτερόλεπτο!

Αληθινός εφιάλτης για τα πληρώματα των Β-17, που δεν τον έζησαν όμως… Περιττό να σημειωθεί ότι, λόγω του μικρού μεγέθους και του πολύ αεροδυναμικού σχήματος, το P.1101 θα αποτελούσε έναν εξίσου πάρα πολύ μικρό και εξαιρετικά δύσκολο –έως αδύνατο– να χτυπηθεί στόχο. Ουσιαστικά, τα τζετ αυτά δεν θα χρειάζονταν να εμπλακούν σε αερομαχία με τα Mustang.

Πετώντας σε μικρές ομάδες θα μπορούσαν να διαλύσουν τους σχηματισμούς των Β-17, κάνοντας περάσματα από μπροστά τους και ανάμεσά τους, εξαπολύοντας εκτός από τις ριπές των πυροβόλων έως και τέσσερις πυραύλους αέρος-αέρος (που επίσης είχαν φτάσει σε προχωρημένο στάδιο εξέλιξης), αναρτημένους σε ισάριθμους πτερυγικούς φορείς.

Η πρώτη πτήση τού πολύ σημαντικού P.1101 V1 είχε σχεδιαστεί για τον Ιούνιο του 1945 και φυσικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Όταν οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στο εργοστάσιο στις 29 Απριλίου 1945, το P.1101 ήταν κατά 80% έτοιμο, αλλά οι Γερμανοί είχαν προλάβει να εξαφανίσουν τα φιλμς και τα σχέδια του αεροσκάφους και να τα κρύψουν με τη βοήθεια των γύρω χωρικών.

Οι Αμερικανοί ανακρίνουν το προσωπικό και μαθαίνουν για τα κρυμμένα μικροφίλμς, αλλά δεν τα βρίσκουν.

Μεταφέρουν το αεροσκάφος στις ΗΠΑ, στις εγκαταστάσεις της Bell και προσπαθούν να το δοκιμάσουν στον αέρα.

Τα κρυμμένα σχέδια και φιλμς τα βρίσκει τελικά ο γαλλικός Στρατός, αλλά αρνείται να τα δώσει στην Bell, η οποία χωρίς αυτά δυσκολεύεται να αξιοποιήσει το εύρημα. Προσπαθεί από το 1945 μέχρι και το 1950 να το κάνει να πετάξει, έστω και με αμερικανικό κινητήρα Allison, χωρίς όμως επιτυχία.

Τελικά θα το χρησιμοποιήσουν για στατικές δοκιμές και ως βάση για τη σχεδίαση του πειραματικού Βell Χ-5 (που έμοιαζε καταπληκτικά με το γερμανικό αεροσκάφος), που πέταξε και δοκιμάστηκε με επιτυχία, ως το πρώτο αεροσκάφος με πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας. Μόλις ολοκλήρωσαν τις δοκιμές, το 1950, πέταξαν το «κουφάρι» του P.1101 V1 σε μια μάντρα για παλιοσίδερα…

MESSERSCHMITT P.1106

Σχεδιασμένο ως μια φτηνή, εναλλακτική πρόταση του P.1101, το P.1106 ήταν πρωτότυπο από την άποψη ότι το κόκπιτ ήταν τοποθετημένο πολύ πίσω, σχεδόν στην ουρά της ατράκτου, η οποία ήταν μάλιστα σχήματος «V».

O στροβιλοκινητήρας ήταν αντίθετα τοποθετημένος πολύ μπροστά, απέχοντας ελάχιστα από το ρύγχος.

Επίσης, η πτέρυγα ήταν σχετικά μικρή σε εκπέτασμα (μόλις 6,65 μέτρα).

Και μόνο λόγω της πολύ κακής ορατότητας, το σχέδιο δεν είχε πολλές ελπίδες και η Μέσερσμιτ το ακύρωσε στις αρχές του 1945, αφού το «ταλαιπώρησε» με διάφορες αλλαγές που δεν ικανοποίησαν.