Ανέκαθεν, εκ του βήματος της Βουλής, ανέφερα, ότι, ο ορθός τρόπος, εκπροσωπήσεως της Βουλής, έγκειται εις το να ψηφίζει κανείς, ο,τιδήποτε εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, και το έθνος, άνευ ετέρου τινός, δηλαδή, χωρίς, δογματισμούς, δημαγωγικούς λαϊκισμούς και μία ρητορική άνευ αντικρίσματος.
Εν προκειμένω, άρτι προσφάτως την 14-3-2024, εψηφίσθη ένα νομοσχέδιο προς την σωστή κατεύθυνση, μετά από πάρα πολλά χρόνια, διότι αφενός δικαιώνει του αγώνες των Δικηγόρων και τις αγωνίες να εμμένουν εις τα δίκαια αιτήματά τους και εξ ετέρου, αναδεικνύει την ευαισθησία της Κυβερνήσεως ως προς την κατεύθυνση αυτή.
Ωσαύτως τούτο δικαιώνει και την διεισδυτικότητα και την εμπειρία του Δημητρίου Βερβεσού, ο οποίος διατήρσε άρτια και άριστα τις ισορροπίες, άνευ ακροτήτων με την συνδρομή όλων των Προέδων των Δικηγορικών συλλόγων και επετεύχθη η ιστορική αυτή προάσπιση των συμφερόντων, μετά από 16 σχεδόν συναπτά έτη, συρρίκνωση της ύλης, επιβολή φόρου προστιθέμενης αξίας, επί της παροχής υπηρεσιών και εν γένει εξοντωτικής φορολογίας.
Ο διηνεκής αγών, αποδεικνύει την βούληση των ελεύθερων επαγγελματικών και δη των Δικηγόρων ότι πραγματικά «δειψάνε και πεινάνε», εν τη κυριολεξία, προκειμένου να ανορθωθεί η αξιοπρέπεια του Δικηγορικού κλάδου ο οποίος καταβαραθρώθηκε αρχής γενομένης εκ των επιβολής των επαχθών μνημονιακών συμβάσεων και εντεύθεν, κατόπιν αλλεπάλληλων ηττών, σε καθολικό επίπεδο, να υπομνήσω, ειρήσθω εν παρόδω, και το, ως έπος ειπείν, «το κίνημα της γραβάτας» το 2016, με την ασφαλιστική ταφόπλακα εις τα εισοδήματα των δικηγόρων, αλλά και την παράδοση των δικηγορικών ταυτοτήτων, διαρκούσης της περιόδου της πανδημίας, όπου ο κλάδος ουδόλως υποστηρίχθηκε.
Είναι πρόδηλο ότι ο Δικηγορικός κόσμος κατήγαγε μία σημαντική νίκη δια της διερεύνσεως της Δικηγορικής ύλης ούτως ώστε να λάβει μία ανάσα και να δύναται, εν μέρει, να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης, έστω και υπό αυτές τις προυποθέσεις, εξ αυτού λοιπόν του λόγου, οφείλουμε αφενός να αναγνωρίσουμε εις την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την ευαισθησία προς το Δικηγορικό λειτούργημα και εξ ετέρου, την δίκαιη και αδιαμφισβήτητη εμπειρία των μελών των Δικηγορικών συλλόγων των Προέδρων αυτών αλλά και του Δημητρίου Βερβεσού, διότι συν Θεώ επετεύχθη η ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων.
Σήμερον, εις το πολιτικό αυτό σταυροδρόμι της καπιταλιστικής αναδιαρθρώσεως και της αυτής της 4ης Βιομηχανικής επαναστάσεως, της επελαυνούσης Νέας Τάξης πραγμάτων και των αλλεπάλληων κλυδωνισμών του καπιταλιστικού συστήματος, ασφαλώς επιβάλλεται να πανηγυρίζουμε, όχι στενά συντεχνιακά, αλλά δια το γεγονός ότι, παρά τις΄όποιες ακηδίες και αβελτηρίες, υφίσταται εν τοις πράγμασι, ενδιαφέρον και βούληση, εκ μέρους της κυβερνήσεως να προχωρήσει σε τομές και να διασφαλίσει προσηκόντως τα συμφέροντα του εν τοις πράγμασι καθημαγμένου κλάδου των Δικηγόρων.
Ως εκ τούτου νορκες βεβαιώσεις, συναινετικές προσημειώσεις (εγγραφές και εξαλείψεις), κληρονομητήρια, αποδοχές κληρονομιάς, σωματεία, ανήκουν πλέον στο έργο του δικηγόρου, αναγνωρίζοντας έμπρακτα τον θεσμικό του ρόλο, αυξάνοντας το κύρος του και διευρύνοντας την επαγγελματική του δραστηριότητα.
Εν κατακλείδι φρονώ ότι η συγκεκριμένη νομοθέτηση αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές στιγμές για το δικηγορικό σώμα, καθόσον, πρωτίστως, επιβεβαιώνει το ρόλο του δικηγόρου ως αμίσθου δημόσιου λειτουργού, πέραν αυτού, ως νομικού παραστάτου και συμβούλου και αναβαθμίζει θεσμικά τη θέση του ως συλλειτουργού της Θέμιδας.
Εν τέλει, η αναβάθμιση επί της ουσίας του θεσμιού ρόλου του Δικηγόρου, πλέόν δεν συνιστά φενάκη, συνιστά μία αντικειμενική πραγματικότητα απότοκο διαχρονικών αγώνων, οι οποίοι δεν αφορούν στενά συντεχνιακά το επάγγελμα του Δικηγόρου, αλλά και όλης της κοινωνίας, διότι τοιουτοτρόπως επιτυγχάνεται η θωράκιση του κορυφαίου θεσμικού πυλώνα όπως είναι η Δικαιοσύνη.
