Ιστορία 55 χρόνων στον “Τάφο του Ινδού” που μετονομάστηκε σε “Παύλος Γιαννακόπουλος” (η σπάνια φωτογραφία από τον αγιασμό στα εγκαίνια)

Ήταν 8 Ιανουαρίου 1961. Κάτω από τις θύρες 6 και 7 του ποδοσφαιρικού γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κατασκευάζεται ένα κλειστό γήπεδο, που θα στέγαζε την ομάδα μπάσκετ του συλλόγου, που μέχρι τότε αγωνιζόταν στο γήπεδο του Εθνικού. Οι εργασίες κράτησαν δύο χρόνια. 

Το 1961, όλα ήταν έτοιμα, ή … σχεδόν έτοιμα. Τα εγκαίνια τελέστηκαν υπό καταρρακτώδη βροχή, γεγονός που δεν εμπόδισε την διεξαγωγή του φιλικού της εφηβικής ομάδας του Παναθηναϊκού με την αντίστοιχη του Μίλωνα, στο πρώτο παιχνίδι στο κλειστό που τελέστηκε εκείνη την ημέρα. Η ομάδα του Παναθηναϊκού επικράτησε με 94-60.

Ο νεαρός τότε Τάσος Στεφάνου, μπασκετμπολίστας των τμημάτων υποδομής, ήταν ο νονός και ενός θρυλικού ονόματος, που έχει το συγκεκριμένο γήπεδο. Βλέποντάς το, του θύμισε σκηνές της μεγάλης κινηματογραφικής επιτυχίας της εποχής, που είχε σκηνοθετήσει ο Φριτς Λανγκ: “Είχα πάει με κάποιους φίλους στην Αρτζεντίνα να δούμε το έργο. Σε μια σκηνή, ο πρωταγωνιστής πρέπει να κατέβει δυο μεγάλες σειρές από σκαλιά. Βλέποντας τη σκηνή αναφώνησα: Ρε παιδιά, το γήπεδό μας…” διηγείται ακόμη και τώρα, ο άνθρωπος που εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στο μπάσκετ του ΠΑΟ.

Με εξαίρεση, άλλωστε, το διάστημα που βρέθηκε για σπουδές στο Παρίσι ο κύριος Τάσος είναι δίπλα στην ομάδα μπάσκετ. Πρώτα σαν παίκτης, μετά σαν προπονητής, αργότερα  σαν  διοικητικός παράγοντας.

Ο “Τάφος του Ινδού” είχε νο 1 και νο 2. Έκοψε αρκετές χιλιάδες εισιτήρια, αλλά στο πέρασμα του χρόνου, όσο να’ ναι ξεχάστηκε.  Ο “Τάφος του Ινδού” στη Λεωφόρο, αντέχει μισό αιώνα και βάλε. Εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί, φιλοξενώντας το γυναικείο μπάσκετ και τα τμήματα υποδομής των “πρασίνων”. Για δεκαετίες, βέβαια, στέγασε το “πράσινο” μπάσκετ. Πριν έρθουν οι έξι Ευρωλίγκες, ο Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης και οι άλλοι “ήρωες” του σύγχρονου Παναθηναϊκού, τα κατορθώματα των οποίων είναι συνυφασμένα με το ΟΑΚΑ, υπήρχε το θρυλικό γήπεδο της Λεωφόρου.

Εκεί έπαιξαν ο Κολοκυθάς, ο Πολίτης,  ο Πέπας, ο Κυρίτσης, ο Παναγιωταράκος, ο Χαϊκάλης, ο Κορωναίος, ο Κόντος, ο Κέφαλος, ο Κοκολάκης, ο Στεργάκος, o Aνδρίτσος, ο Παπαντωνίου, ο Ιωάννου, ο Βίδας  και δεκάδες άλλοι “πράσινοι” που έγραψαν την ξεχωριστή ιστορία του μπάσκετ του Παναθηναϊκού. 

Αυτό το ιστορικό γήπεδο, με τις δυο εισόδους, μία από την Τσόχα και άλλη μία από την Αλεξάνδρας, έχει ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές. Όπως την απίστευτη πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όταν ο ΠΑΟ νίκησε 87-83 και πήρε το εισιτήριο για τους “6” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1981. Το αιώνιο δευτερόλεπτο, που έδωσε την ευκαιρία στον Κόντο να ευστοχήσει σε δυο βολές και ο ΠΑΟ που είχε χάσει με 3 πόντους στη Μόσχα (83-80) να φτάσει στο πολυπόθητο +4 της πρόκρισης.

“Πολλοί θα νομίζουν ότι είναι αυτό το ματς που μου έχει μείνει στη μνήμη περισσότερο απ’ όλα τα άλλα” λέει o Τάσος Στεφάνου και διευκρινίζει: “Δεν είναι αυτό, ωστόσο. Εκείνο που θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι με τη Ρεάλ το 1962, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το τι βροχή είχε πέσει, δεν λέγεται! Είχε πλημμυρίσει όλη η Αθήνα και τρέχαμε όλη τη μέρα να μαζέψουμε τα νερά. Τόσο σφουγγάρισμα δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου. Με τη βροχή, άλλωστε, ταλαιπωρούμασταν από την αρχή της κατασκευής του γηπέδου. Και στον αγώνα των εγκαινίων πάλι έβρεχε. Αλλά σταμάτησε. Και έγιναν κανονικά τα εγκαίνια.

Ήταν το πρώτο γήπεδο, που δεν είχε τσιμέντο. Το δάπεδο ήταν φτιαγμένο από ένα μείγμα φελλού και πίσσας. Για την εποχή ήταν κάτι πρωτοποριακό, καθώς ο αγωνιστικός χώρος δεν ήταν τόσο σκληρός, όπως στα υπόλοιπα γήπεδα. Το ευχαριστιόμασταν, δηλαδή. Ωστόσο, δεν είχαμε κλείσει το πάνω μέρος, για να υπάρχει … φυσικός εξαερισμός. Όταν έβρεχε λοιπόν, βγάζαμε κουβάδες και σφουγγαρίζαμε. Με την πάροδο του χρόνου, μπήκαν τα τζάμια και έτσι δεν έμπαινε το νερό από πάνω. Καμιά φορά, όμως, φούσκωνε ο αγωνιστικός χώρος…”

Τίτλοι, τίτλοι, τίτλοι 

Ο πρώτος χρονικά τίτλος που πανηγυρίστηκε στο κλειστό γυμναστήριο ήταν το πρωτάθλημα μπάσκετ Εφήβων με την ομάδα του Παναθηναϊκού να επικρατεί 75-65 της Νήαρ Ηστ έναν περίπου μήνα μετά τα εγκαίνια. Η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο γήπεδο από το 1961 μέχρι και την έλευση του Νίκου Γκάλη το 1992. Στο ιστορικό γήπεδο η ομάδα του «τριφυλλιού» πανηγύρισε την κατάκτηση 14 πρωταθλημάτων. 

Στον «Τάφο του Ινδού» αγωνίστηκαν με πολλές επιτυχίες και τίτλους οι ομάδες βόλεϊ ανδρών και γυναικών, ενώ η ομάδα μπάσκετ γυναικών αγωνίζεται στο κλειστό της Λεωφόρου μέχρι και σήμερα. Στο ιστορικό κλειστό κάνουν τις προπονήσεις και τα τμήματα υποδομών του Παναθηναϊκού σε μπάσκετ και βόλεϊ.

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία

Τον Σεπτέμβριο του 2015 και με αφορμή την εκδήλωση «Honouring our Legacy» όπου τιμήθηκαν οι κορυφαίοι παίκτες στην ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο ερασιτέχνης αποφασίζει να μετονομάσει το κλειστό γήπεδο σε «Παύλος Γιαννακόπουλος» τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον σπουδαιότερο παράγοντα συλλόγου που γιγάντωσε το τμήμα μπάσκετ, ενώ είχε σημαντικότατη συνεισφορά και στα τμήματα του ερασιτέχνη. Το γήπεδο πήρε και επίσημα την ονομασία «Παύλος Γιαννακόπουλος» στις 23 Σεπτεμβρίου 2015.