Ζαρωμένοι από φόβο

Δεν ήταν χαρμόσυνο για μας το Πάσχα του ’16. Λόγω γενικής αναδουλειάς είχαμε δώσει πολυήμερες άδειες, με επιστροφή μετά του Θωμά. Μαύρη Δευτέρα. Στα γραφεία όλη η χαρτούρα σκόρπια στο πάτωμα, συρτάρια και ντουλάπια άδεια. Στο χώρο παραγωγής οι ηλεκτρικοί πίνακες φευγάτοι, μαζί με φορητά εργαλεία συντήρησης.

Μέχρι και τις μπαταρίες απ’ τα κλαρκ σήκωσαν. Το πιο εξωφρενικό όμως, και ίσως το πιο ζημιογόνο, ήταν το ξήλωμα του κεντρικού καλωδίου παροχής. Πληρώσαμε ένα κάρο κερατιάτικα, μείναμε χωρίς παραγωγή πάνω από δύο βδομάδες, και λόγω των μικρών αποθεμάτων μας χάσαμε αναρίθμητους πελάτες. Κουτσά στραβά είχαμε σταθεί όρθιοι από το φθινόπωρο του 2008, όταν ξεκίνησε η κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου, όμως το πλήγμα αυτό ήρθε στην χειρότερη στιγμή.

Τις προηγούμενες δεκαετίες το πρόβλημα της εγκληματικότητας δεν αντιμετωπιζόταν με απάθεια, δε θεωρούνταν ήσσονος σημασίας σε σχέση με τον… ταξικό αγώνα.

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που μας είχαν κλέψει. Είχαμε δεχτεί αρκετές…επισκέψεις κατά καιρούς, που είχαμε διαχειριστεί με στωικότητα. Πραγματικά μοιάζουν ανέμελες οι εποχές όταν απειλούμασταν από μικρόσωμους μπουκαδόρους κι όχι από σπείρες με γερανοφόρα φορτηγά. Ε ναι, εξυπακούεται πως η τωρινή ραγδαία άνοδος της εγκληματικότητας δεν ήρθε χωρίς προειδοποίηση.

Πριν τους εισαγόμενους διαρρήκτες είχαμε τους εγχώριους. Πριν τα ιδεολογικά πανεπιστημιακά άβατα υπήρχαν τα κοινωνικά, στους καταυλισμούς των τσιγγάνων. Πριν τη σημερινή φουρνιά προστατών αρκετές άλλες διακρίθηκαν στο προσοδοφόρο αντικείμενο. Πριν αρκετά χρόνια ξεκίνησε η ατέρμονη συζήτηση για το λαθρεμπόριο καυσίμων, οινοπνεύματος και τσιγάρων.

Τις προηγούμενες όμως δεκαετίες το συνολικό πρόβλημα δεν αντιμετωπιζόταν με απάθεια, δε θεωρούνταν ήσσονος σημασίας σε σχέση με τον… ταξικό αγώνα. Το Tetra, κάποια ελικόπτερα, η ομάδα Δέλτα, το βαλιτσάκι της ΕΥΠ, οι φυλακές τύπου Γ’, τα GPS στα βυτία, αποτελούσαν προσπάθειες καταπολέμησης ενός φαινομένου που ομολογουμένως υφίσταται από την αυγή του πολιτισμού.

Στο όχι πολύ πρόσφατο παρελθόν οι κρατικοί λειτουργοί και οι πολιτικοί προϊστάμενοι τους προσπαθούσαν ενεργά να διατηρούν ελεγχόμενη την κατάσταση, ωστόσο ήδη από το 2015 το κόστος της ελληνικής εγκληματικότητας υπολογιζόταν μεταξύ 4 και 12% του ΑΕΠ (σύμφωνα με στοιχεία του WEF).

Με άλλα λόγια, όταν ανέλαβαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η οικονομία μας έχανε τουλάχιστον 7 δις ετησίως ως συνέπεια αιματηρών ληστειών, συμβολαίων θανάτου, και επαναστατικού «ακτιβισμού». Από τότε δηλαδή μιλούσαμε για το ισόποσο τριών ΕΝΦΙΑ, και υποψιάζομαι ότι έκτοτε ο λογαριασμός έχει ανέβει σημαντικά.

Το ανεξέλεγκτο κύμα προσφύγων και μεταναστών, σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη κοινωνική αποσύνθεση, με την αδρανοποίηση της αστυνομίας και με τον νόμο Παρασκευοπούλου είναι ολοφάνερο ότι έχουν επιβαρύνει μια προ πολλού αρρωστημένη κατάσταση.

Το πρόβλημα της εγκληματικότητας σε όλες τις μορφές της δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζεται χαλαρά. Η κρατική απραξία οδηγεί σε άμυαλα εκδικητικά ξεσπάσματα όμως δεν σταματά εκεί.

Η αποδοχή της ανομίας αποθρασύνει όσους τείνουν να περιφρονούν τους νόμους, ενώ απογοητεύει όσους τους σέβονται. Οι απλοί πολίτες παραιτούνται όταν συνειδητοποιούν πως η ασφάλεια της οικογένειας και του σπιτιού τους εξαρτάται όχι από τα θεσμικά όργανα του νόμου και της τάξης, μα από μεταβαλλόμενες άνωθεν εντολές.

Οι διώκτες του εγκλήματος παραιτούνται όταν αντιλαμβάνονται ότι την γλιτώνουν συστηματικά οι μαφιόζοι, οι βιαστές, οι τρομοκράτες και οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί. Οι μικρομεσαίοι παραιτούνται όταν πείθονται ότι οι επιχειρήσεις τους είναι στο έλεος ανεξέλεγκτων συμμοριών.

Οι Έλληνες και ξένοι επενδυτές παραιτούνται όταν διαπιστώνουν ότι οι τοποθετήσεις τους δε μπορούν να είναι ασφαλείς σε έναν τόπο όπου επιτήδειοι βρίσκονται έξω από την εποπτεία φορολογικών, τραπεζικών και χρηματιστηριακών θεσμών.

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό failed state από κείνο όπου οι νόμοι είναι κουρελόχαρτο.

Δε ξέρω αν η στάση των κυβερνώντων απέναντι στην εγκληματικότητα οφείλεται σε ιδεολογικές εμμονές, οικονομική διαπλοκή ή σκέτη ανικανότητα, και σε τελική ανάλυση δε μ’ ενδιαφέρει.

Ξέρω μόνο ότι κι αυτή την εβδομάδα γράφτηκαν χιλιάδες γραμμές για τα καμώματα των Τσίπρα, Καμμένου, Παππά, Κοτζιά, Δουρου, Σταθάκη και λοιπών, την ώρα που το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας σαπίζει την κοινωνία πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας.

Καθημερινά περιστατικά που ακούγονται, όπως εκείνο το προχθεσινό με το παιδάκι που χάραξε το συμμαθητή του με λεπίδα ξύστρας, και άλλα απαρατήρητα, όπως η λεηλασία που υπέστη στη Σίνδο η αποθήκη ενός μαχόμενου φίλου, είναι αυτά που μετράνε αληθινά κι όχι οι κομματικοί τακτικισμοί.

Είναι αυτός ο διάχυτος καθημερινός φόβος που μας κάνει να ζαρώνουμε, αμφιβάλλοντας αν σώζεται τούτη η χώρα.

*Ο Φάνης Ουγγρίνης είναι πρώην υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι