Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

Αυτή η ταινία, που διαπραγματευόταν την επιλεκτική διαγραφή μνήμης, είχε σπάσει κυριολεκτικά ταμεία. Με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, μπόλικο σουρεαλισμό και πολλές έντονες συναισθηματικές στιγμές χάρισε στον Τζιμ Κάρεϊ έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του και στην ταινία το Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου.

Αλλά αν κάποιος επιχειρούσε να μεταφέρει την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού στην πραγματική ζωή θα ερχόταν αντιμέτωπος με ένα θρίλερ. Το θρίλερ που βίωσε η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2015, πριν το μυαλό του Αλέξη Τσίπρα καθαρίσει αρκετά.

«Οταν εγώ βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις ήταν όταν με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή στις κοινωνικές δυνάμεις που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται», είπε στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας.

Και αποκηρύσσοντας για μία ακόμα φορά τους τότε συντρόφους του, επανέλαβε ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε ολική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο που άργησε λίγο να το καταλάβει και αυτό κόστισε στη χώρα ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο και περίπου 100 δισ. ευρώ χασούρα.

Ο άνθρωπος που έλεγε ότι το «ευρώ δεν είναι φετίχ» και ότι «δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί κανείς μισθούς Αφρικής, αν αυτός είναι ο όρος για να διατηρήσεις το κοινό νόμισμα» παραδέχθηκε ότι παραπλάνησαν μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού που πίστεψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μαγικές λύσεις, ότι οι πολιτικοί του είναι οι καλοί πατριώτες ενώ οι προηγούμενοι ήταν ενδοτικοί γερμανοτσολιάδες. Και έχει τη σημασία του ότι παραδέχεται το λάθος του στον «τόπο του εγκλήματος», το Βερολίνο…

Όμως ο πρωθυπουργός δεν αρκέστηκε στις εξομολογητικές αναπολήσεις του. Παρουσίασε στο εξωτερικό μια μαγική εικόνα, υποστηρίζοντας ότι σήμερα η Ελλάδα επέστρεψε στην κανονικότητα.

Σε μια χώρα που έχει ακόμα την υψηλότερη ανεργία στην ευρωζώνη, που οι μισθοί είναι Αφρικής, που οι επιχειρήσεις λυγίζουν από τη φορολογία, που καμία μεγάλη επένδυση δεν έχει προχωρήσει, που η δημόσια ασφάλεια είναι σχεδόν ανύπαρκτη, που τα πανεπιστήμια έχουν μπαχαλοποιηθεί και το ασφαλιστικό σύστημα είναι στον αέρα για εκατομμύρια συνταξιούχους, το να υποστηρίζει κάποιος ότι όλα πάνε καλά θα μπορούσε να ήταν σενάριο ταινίας. Μιας κακογραμμένης φαρσοκωμωδίας που εξελίσσεται στην πλάτη μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου