Ποιος είναι ο ρόλος του αβοκάντο στη λευχαιμία;

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη που πραγματοποιήθηκε διαπιστώθηκε πως τα αβοκάντο μπορεί να έχουν και κάποια επιπλέον φαρμακευτικά οφέλη.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Guelph ανακάλυψαν μια ένωση στα αβοκάντο που μπορεί να ανοίξει την πόρτα για καλύτερες θεραπείες της λευχαιμίας.

Πιο συγκεκριμένα, αυτή η χημική ένωση φαίνεται να στοχεύει και να προσβάλλει ένα ένζυμο που μπορεί να είναι κρίσιμο για την ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων.

Οι ερευνητές εστίασαν την προσοχή τους στην οξεία μυελογενή λευχαιμία (ΟΜΛ), την οποία οι γιατροί χαρακτηρίζουν την πιο επικίνδυνη μορφή καρκίνου του αίματος. Οι περισσότεροι που έχουν διαγνωστεί με ΟΜΛ είναι άνω των 65 ετών και μόνο περίπου το 10% εξ αυτών επιβιώνει για πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση.

Το σημαντικό είναι ότι τα κύτταρα της λευχαιμίας φιλοξενούν μεγάλες ποσότητες ενός ενζύμου που ονομάζεται VLCAD. Είναι το ένζυμο που βοηθάει στις μεταβολικές διεργασίες.

“Τα κύτταρα βασίζονται σε αυτό το μονοπάτι για να επιβιώσουν”, λέει ο δρ. Paul Spagnuolo από το Τμήμα Επιστήμης Τροφίμων του πανεπιστημίου. “Είναι η πρώτη φορά που το ένζυμο VLCAD αναγνωρίζεται ως στόχος σε οποιοδήποτε καρκίνο”.

Μπορεί μια θεραπεία καρκίνου να κρύβεται σε μια υπερτροφή;

Ο δρ. Spagnuolo και η ομάδα του δοκίμασαν διάφορες φαρμακευτικές ενώσεις σε μια προσπάθεια να βρουν οποιαδήποτε ουσία ικανή να καταπολεμήσει το VLCAD.

“Κι εξάφνου, είδαμε ότι η καλύτερη ουσία βρισκόταν στο αβοκάντο”, σημειώνει ο δρ. Spagnuolo και προσθέτει:

“Το VLCAD μπορεί να είναι ένας καλός δείκτης για τον εντοπισμό ασθενών κατάλληλων για αυτόν τον τύπο θεραπείας. Μπορεί επίσης να είναι ένας δείκτης για την μέτρηση της δραστικότητας του φαρμάκου. Αυτό οριοθετεί το στάδιο για την τελική χρήση αυτού του μορίου σε κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους. Υπήρξε μια προσπάθεια να βρεθούν λιγότερο τοξικά φάρμακα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν”.

Επί του παρόντος, περίπου οι μισοί από τους ηλικιωμένους ασθενείς με οξεία μυελογενή λευχαιμία ξεκινούν κάποια συντηρητική θεραπεία. Άλλοι επιλέγουν την χημειοθεραπεία, αλλά αυτή συχνά κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.

“Ολοκληρώσαμε μια ανθρώπινη μελέτη με αυτό ως συμπλήρωμα από το στόμα και καταφέραμε να δείξουμε ότι σε προσεκτική δοσολογία είναι αρκετά καλά ανεκτό από τον οργανισμό”, καταλήγει ο δρ. Spagnuolo.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Blood.